Ήταν μια τυπική μέρα για το σύμπαν, μέχρι που αυτό αποφάσισε να αυτοκαταστραφεί , γιατί είχε μπουχτίσει με όλους τους μαλάκες που ζούσαν σε αυτό. Θεώρησε όμως σωστό να δώσει μια ευκαιρία σε ένα γήινο όν που θα το κάνει να συγκινηθεί και να το σώσει από το σκοτάδι που θα έπεφτε, και τίποτα μετά δεν θα έχει νόημα εκτός από αυτό το ον που θα ζήσει τη στιγμή για πάντα. Και αυτό είναι καλό. Είναι η μεγαλοψυχία του. Γιατί για 10 δις χρόνια τα πάντα αλλάζουν και τίποτα δεν διαρκεί για πάντα. Και για έναν τυχερό, όλα θα είναι το ίδιο συναίσθημα μέχρι το άπειρο.
Η παραλία είναι γεμάτη με ανθρώπους. Αυτούς τους ανθρώπους που το σύμπαν αποφάσισε να καταστρέψει. Τις ρακέτες τους, το βόλει, το μπανιστίρι που κάνουν βλέποντας ωραίους κώλους , τις μπύρες που πίνουν και τη μόστρα που κάνουν για να αναδείξουν το κομμάτι της κοινωνικής τους γαματοσύνης που τους διέπει και όλους αυτούς που ακόμα δεν βρήκαν αυτό που έψαχναν ή χάσαν αυτό που έψαχναν μια ζωή ή απλά δεν ήταν αρκετά καλοί για να τους αξίζει κάτι.
Ο ηισούς περπατάει στην παραλία . στην πραγματικότητα είναι ένας ακόμα βλάκας που φοράει παρεό μέχρι τα σανδάλια του, έχει μακρυά μαλλιά και μούσι που μόλις τελείωσε το μπάνιο του και επιστρέφει στη σκηνή του. Θα καεί και αυτός μαζί με τους άλλους αν και μόλις συγχώερεσε την γκόμενα που τον παράτησε για κάποιον πιο καλόγουστο από αυτόν.
Παραδίπλα στον ηισού ξαπλώνουν 2 κορίτσια. Η μία κοιτάζει την άλλη στα μάτια και συζητάνε για κάτι που ποτέ κανείς δεν θα μάθει. Κανείς δεν ξέρει αν είναι κολλητές. Η μία είναι η πιο όμορφη γυναίκα στην παραλία. Η άλλη είναι μισός άνθρωπος μισός τέρας. Όχι οτι δεν είναι όμορφη , απλά ποτέ κανένας άνθρωπος δεν την άντεξε, μιας που είχε το χούι να τρώει ένα κομμάτι από τη σάρκα κάθε ανθρώπου που είχε ανάγκη. Και όλοι την παραμέρησαν γιατί κανένας δεν θέλει να τον δαγκάνουν. Της είπαν πως είναι τρελλή, ηλίθια, δυσλειτουργική. Και ήταν. Αλλά το τελευταίο διάστημα έμαθε να το κρύβει καλά. Για όλους τους άλλους είναι ένας κανονικός άνθρωπος. Για να το πετύχει αυτό, αποφάσισε να μην επιτρεψει ποτέ τον εαυτό της να ερωτευτεί ποτέ ξανά κανέναν και να θάψει βαθειά την καρδιά της και τα θέλω της. Άμα θέλεις κάποιον πολύ, χάνεις την επαφή με την πραγματικότητα και οι δουλειές σου πάνε πίσω. Και αυτό που ήθελε ήταν να δουλέψει. Η άλλη, η μικρότερη, έχει τον γκόμενό της παραδίπλα να της αλείφει το λάδι στην πλάτη της. Είναι γενετικά προγραμματισμένη για να καταλήξει στην τροπαιοθήκη κάποιου που θα την αγαπάει γιατί είναι απλά η πιο όμορφη. Και αυτό είναι μια δουλειά δύσκολη. Το μόνο της πρόβλημα ήταν οτι εκείνο το καταραμένο κουνούπι που δεν την άφησε να κοιμηθεί το προηγούμενο βράδυ γιατί είχε βάλει στόχο τα καλοσχημαστισμένα της οπίσθια και ο κώλος της έγινε τούμπανο από τα σπυράκια.
Για την υπόλοιπη παρέα που τις βλέπει να είναι ξαπλωμένες πλάι πλάι φαίνονται σαν 2 κολλητές που μοιράζεται η μία στην άλλη τα μυστικά της. Για ένα όμως πιο έμπειρο μάτι, οι έντονες ματιές δεν υποδηλώνουν μια στενή φιλία αλλά κάτι πολύ βαθύτερο. Η έλξη που νιώθουν τα 2 σώματα είναι σχεδόν ακατανίκητη ακόμα και από την ακατανίκητη διάθεση να πάς να χτυπήσεις στο κεφάλι τον dj με έναν λοστό για την χειρότερη μουσική που μπορεί να παίξει κανείς την ώρα που δύει ο ήλιος με τα πριόνια που παίζει. Τα σώματα έρχονται πιο κοντά το ένα στο άλλο. Η μικρή χαϊδεύει γλυκά με το χέρι της το πρόσωπο της άλλης ενώ τα μάτια της αντικατοπτρίζονται στην κόρη του ματιού του τέρατος που μόλις συνειδητοποιεί ότι ήρθε η ώρα να φάει. Λίγο αργότερα η μικρή της βγάζει τη βλεφαρίδα που έπεσε στα μάτια της.
Ο γκόμενος της κοπέλας, αδυνατεί να καταλάβει τι δεν πάει καλά με την εικόνα που βλέπει. Είναι αρκετά ηλίθιος και ο εγωισμός του μπερδεύει την αλήθεια. Αρχικά , αποφασίζει να κάτσει πιο κοντά σε αυτήν, αλλά το αποτέλεσμα αυτής της κίνησης ήταν μάλλον πενιχρό. Στη συνέχεια παίρνει ακόμα πιο δραστικά μέτρα , την αρπάζει από τη μέση και τη φιλάει. Στα χείλη του νιώθει τα χνώτα της άλλης, στα μάτια της νιώθει την απόσταση μέχρι τις Ινδίες. Όταν το μυαλό αρνείται τα σημάδια της καινούργιας πραγματικότητας, τότε προσπερνά το όριο της γραφικότητας. Αρπάζει τη φωτογραφική μηχανή και την σηκώνει από την άμμο για να βγουν μαζί φωτογραφία. Το δάχτυλο πατάει το κουμπί. Η φωτογραφία που θα φανεί όταν περάσει το usb στο λάπτοπ θα δείξει τον βλάκα να κρατάει αγκαλιά την κοπέλα που το κεφάλι της θα στρίβει την ώρα που κοιτάζει την φίλη της να την κοιτάει και να λιώνει, ενώ η άλλη είναι έξω από το κάδρο. Η κοπέλα σηκώνεται , εμφανώς μπερδεμένη από την αντίδραση του γενετικά προγραμματισμένου για να είναι ο άνδρας της και πάει στην θάλασσα.
Το αγαλματένιο της κολομέρι, αγναντεύει το ηλιοβασίλεμα και κοιτάζει το άπειρο με τα χέρια ακουμπημένα στη μέση της, τα ποδαράκια της γλύφουν το κύμα και τα μακριά της μαλλιά προσπαθούν να στεγνώσουν ενώ ακουμπούν γλυκά στη μέση της, ενώ η θάλασσα κοκκινίζει από τον τελευταίο ήλιο που βασιλεύει και θα δει ποτέ ο κόσμος. Η κοπέλα- τέρας την θαυμάζει από μακριά. Θέλει να την φάει ολόκληρη. Σκέφτεται « την πούτσισα». Και νιώθει ήδη να της λείπει. Όταν η άλλη γυρνάει πίσω στην πετσέτα της νιώθει σαν να της έλειψε ώρες. Και αμέσως κουρνιάζει η μία στην άλλη για να συνεχίσουν αυτό που άφησαν στη μέση.
Τα σώματα ουρλιάζουν και δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν τα νέα δεδομένα. Γιατί από παλιά αποφάσισε το μυαλό μας να είναι το αφεντικό και να μας σώσει από το λάθος που κάνουν τα σώματά μας. Το σώμα διψάει για λίγη αγάπη , μα το θηρίο παραμονεύει στη γωνία ελπίζοντας ότι σε λίγο η συγκάτοικος θα την πατήσει. Και κανείς δεν έχει αποφασίσει ακόμα πιο από τα 2 κάνει το σωστό και ποιο το λάθος την ώρα που το σύμπαν αρχίζει και παίρνει την εκδίκηση του. Οι πρώτες φωτιές από τον Αμαζόνιο μέχρι την Χαλκιδική καίνε τα πάντα και οι σεισμοί ξερνάνε πτώματα.
Αλλά στην παραλία έχει ακόμα φως.
Ο κόσμος αρχίζει και αργοσβήνει γύρω τους. Οι μαλάκες με τις ρακέτες , η εκκωφαντική μουσική του μπιτς μπαρ που χορεύουνε οι μεθυσμένοι βλάχοι, τα κουνούπια, όλα. Μόνο αυτές, η θάλασσα και το νερό που κυλάει. O χρόνος αρχίζει και διαστέλλεται. Το σύμπαν συγκινημένο γίνεται μάρτυρας. Το θαύμα της αγάπης συμβαίνει αυτή τη στιγμή σε μια παραλία. Τους κάνει τη χάρη να χαμηλώσει τη μουσική και τους ανθρώπους και να τους πάει στα βαθιά νερά πάνω σε ένα διπλό τεράστιο στρώμα. Εκεί δεν υπάρχει ψυχή. Εδώ συμβαίνουν όλα τώρα και για όσο καιρό αυτό θα κρατήσει. Κάτι που ο καθώς πρέπει κόσμος θα απορρίψει. Γιατί δεν έχει συνηθίσει να το βλέπει.
Τα 2 νεογέννητα μωρά που τα χωρίσανε από τη γέννα ξανασμίγουν. Η μεγάλη αρπάζει τα χείλια της μικρής. Αρχίζουν να φιλιούνται. Στην αρχή διστακτικά μετά με πάθος. Το τέρας αποκοιμήθηκε στην αγκαλιά της. Και έτσι, ο μισός άνθρωπος είχε χώρο για έναν μισό ακόμα.
Ακούει την καρδιά της να ραγίζει. Κυλάει ένα δάκρυ στα μάτια της. Για όλα αυτά που θα ‘ρθουν. «Εγώ δεν γεννήθηκα για ζήσω με μια γυναίκα» σκέφτεται η μικρή. «Θέλω να είμαι σε άλλου χέρι. Γιατί πρέπει. Δεν ξέρω γιατί είμαι μαζί σου. Δεν έχω συνηθίσει μια ζωή σαν και αυτή». « και που να ήξερες τα κενά που έχω σαν άνθρωπος. Ότι ποτέ κανένας δεν με αγάπησε. Ότι δεν έχω λεφτά να πηγαίνουμε διακοπές. Ότι μια μέρα θα το μετανιώσεις» σκέφτεται η μισή γυναίκα. Άσε που το τέρας μια μέρα θα ξυπνήσει. Και θα είναι κακότροπο, προδομένο και πεινασμένο. Και τότε θα κατασπαράξει την όμορφη κοπέλα και στο τέλος τον εαυτό του τον ίδιο την επόμενη μέρα που ποτέ δεν θα έρθει. Αν δε φύγει το τέρας από μέσα της , δεν έχει καμιά ελπίδα στην αγάπη.
Το σκοτάδι αρχίζει και απλώνεται στην παραλία. Όλοι και τα πάντα έχουν καεί. Τα ψάρια σιγοβράζουν. Η στιγμή που έζησαν τα μοναδικά πλάσματα που απέμειναν στον πλανήτη αρχίζει και αργοσβήνει. Η μεγάλη παίρνει την απόφαση και βουτάει στο νερό, μακριά της. Πιθανότατα καλύτερα. Πήρε μια απόφαση και για τους 2. Νομίζει πως ήταν η σωστή. Πάλι την πάτησε. Μένει όμως με την στιγμή που κράτησε στην καρδιά της. Όλα αυτά τα χρόνια κάτι τέτοιο περίμενε. Και αυτό είναι μια παρηγοριά. Ίσως η μεγαλύτερη νίκη που θα μπορούσε να έχει. Και είναι ευτυχισμένη. Που το έζησε. Που μετά έκανε το σωστό. Σε λίγο σβήνει ότι απέμεινε. Λίγο πριν πέσει το πιο βαθύ σκοτάδι τα κατάφερε. Η όμορφη κοπέλα εξαφανίζεται. Το τέρας έμεινε και πάλι μόνο.
Μια καρδιά όμως έχει συνεχίζει και χτυπάει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου