Είχε πάρει την πετονιά του, τα δολώματα του και πήγε την ώρα που έπεφτε ο ήλιος στην μαγική ακροθαλασσιά να ψαρέψει. Έβαλε το σκουλικάκι στο αγκίστρι και το πέταξε στα ρηχά. Το πρώτο δόλωμα του το έφαγαν τα ψάρια. Σκέφτηκε ότι πάντα η πρώτη φορά που επιχειρείς να κάνεις κάτι είναι καταδικασμένη να την φαν τα ψάρια. Αλλά μετά του έφαγαν και το δεύτερο. Και το τρίτο. Δεν το έβαλε κάτω. Σε μια ρίψη μπλέχτηκε η πετονιά στα χέρια του και του τρύπησε το μαγιό. Κάθισε κάτω από τον ξάστερο ουρανό που τον είχε πιάτο και περίμενε με την πετονιά τεντωμένη στη θάλασσα. Η ώρα άρχισε να περνάει και η αποκομιδή του ήταν απογοητευτική. Τα κουνούπια έκαναν πάρτι σε όλα τα ακάλυπτα μέρη του σώματός του. Έπειτα σκέφτηκε ότι οι άλλοι ψαράδες έχουν μεγάλα καλάμια που πάνε μακρύτερα για μεγαλύτερα ψάρια. Στα ρηχά έχει μόνο μικρά, άρα η πετονιά ήταν άκυρη. Τα μικρά ψαράκια του έτρωγαν το δόλωμα επίσης και σκέφτηκε ότι ο υπάλληλος στα είδη αλιείας τον δούλεψε. Ένιωσε τόσο ερασιτέχνης. Έπειτα είχε ξεχάσει και τα φώτα και τον έτρωγαν τα μαύρα σκοτάδια. Αλλά είχε τα αστέρια στο πλευρό του και αυτό του έφτανε για να συνεχίσει. Ήταν πάντα μόνος και είχε μόνο τα αστέρια να τους λέει τον πόνο του. Σκέφτηκε ότι όταν όλα πάνε άσχημα θα έχει πάντα αυτά να μιλάει. Λίγο πριν τελειώσει και το τελευταίο δόλωμα, κάτι άρχισε να κινείται στην πετονιά του. Ένιωθε να είναι κάτι μεγάλο και το τράβηξε με δύναμη. Είδε να ξεπροβάλλει μια ψαρούκλα, αλλά την τελευταία στιγμή πάνω στο κύμα κατάφερε και απαγκιστρώθηκε και βούτηξε πάλι μέσα. Την επόμενη αγόρασε μια βάρκα. Πήγε στα βαθειά. Εκεί που είναι μόνος με τα αστέρια και τα μεγάλα ψάρια.
