Ο θανάσης, ήταν ένα γλυκύτατο αγοράκι που όταν γεννήθηκε κάπου τη δεκαετία του 80’ έδειξε από μικρός οτι θα γίνει ένα πολύ ψηλό παιδάκι. Πράγματι, στην ηλικία των 12 είχε φτάσει τα 1.90 μ. Στα 15 του είχε γίνει 2.μ. σε αυτή την τρυφερή γεμάτη σπυράκια ηλικία, άρχισε η αγάπη του για το μπάσκετ. Έβλεπε NBA τον Jordan και Magic Jonson. Φορούσε μπλούζα των μπουλς και παπούτσια air Jordan. Είχε αφίσα του Γκάλη πάνω από το κρεββάτι του, εκείνη που είχε τελειώσει το ματς με τον Τούρκο και έβαλε τη μπάλα να στριφογυρνάει στο χέρι του. Οι γονείς του όμως ήταν αγράμματοι και φτωχοί και τον έβαλαν από μικρή ηλικία να δουλεύει στο γκαράζ που είχαν να πλένει αμάξια και να τα γεμίζει με βενζίνη. Μόνος του άρχισε να παίζει με μια μικρή μπάλα του βόλλευ στο μπαλκόνι του σπιτού του γιατί η μάνα του δεν άφηνε μπάλα στο σαλόνι μη της σπάσει ο μαλάκας κανα βάζο. Η μόνη μπάλα που επιτρεπόταν ήταν μια μικρή σφουγγαρένια. Στο δωμάτιό του πήγε και κάρφωσε τον κάδο που πετάει ο κόσμος τα χαρτιά τουαλέτας στο δωμάτιό του, έβγαζε τα σκατόχαρτα και με λίγη φαντασία η σακούλα μέσα στον κάδο γινόταν διχτάκι. Και εκεί σούταρε. Έμπαιναν όλα χλατσωτά. σούταρε επί πολλές ώρες την ημέρα.Τα παιδιά στο σχολείο του δεν τον έπαιζαν, αν και ένας ψηλός πάντα ήταν χρήσιμος, εκείνα δεν τα ένοιαζε γιατί όλα πίστευαν πως είναι παιχταράδες και θα καρφώνουν μόνοι τους, άσχετα αν κανένας δεν μπορούσε και ήταν όλοι άσχετοι.Επιπλέον, μόνο οι φίλοι των παιδιών επιτρέπονταν να παίζουν μπάσκετ μεταξύ τους και απόμακροι αντικοινωνικοί σαν τον Θανασάκο δεν είχαν καμία τύχη να παίξουν στην ομάδα τους όσο ψηλοί και να ήταν γιατί αυτός ο κόσμος από πάντα λειτουργεί με συστάσεις και όχι βάση της πραγματικής σου αξίας. Ίσως η πραγματική αξία ενός ανθρώπου να είναι οι συστάσεις που έχει.
Οι μέρες στο σχολείο και το γκαράζ περνούσαν χωρίς να γίνεται τίποτα το σημαντικό στη ζωή του και ο θανασάκος έκανε ένα φίλο έναν χουλιγκάνο που του έμαθε να καπνίζει και να πίνει. Τα χρόνια περνούσαν, και οι δουλειές στο συνεργείο δεν τον άφηναν να κάνει καμιά προπόνηση της προκοπής. Έτσι λοιπόν, πήγαινε με τον φίλο του τον χουλιγκάνο και παίζαν μόνοι τους στην σχολική μπασκέτα το βράδι. Ο θανασάκος επειδή δεν είχε συνηθίσει την σωστή τη μπάλα, δεν μπορούσε να πετύχει καλάθι. Επιπλέον, επειδή κανενας δεν του έμαθε τους κανόνες έκανε συνέχεια βήματα. Ο χουλιγκάνος τον έλεγε «είσαι άσχετος». Οι προπονήσεις στο σπίτι δεν βοήθησαν τελικά. Τις επόμενες μέρες βρήκε με τον χουλιγκάνο κάτι παιδάκια σε μια αλάνα να παίξουν λίγο μπασκετάκι. Τα παιδάκια λέγαν ότι η μπάλα του δεν κάνει «εμείς παίζουμε μόνο με Spalding». Μετά άρχισαν να τον ρωτάνε σε ποιά ομάδα παίζει και οτι αυτά παίζουν μόνο σε πρωταθλήματα μίνι γιατί αλλιώς τι θα βάλουν στα βιογραφικά τους. Η αλήθεια ήταν ότι ούτε συστήματα ήξερε ούτε να τρέξει μπορούσε γιατί κάπνιζε, εξάλλου ούτε και τόσο ψηλός ήταν σε σχέση με άλλους φίλους τους. Άρχισε και ο χουλιγκάνος να λέει μαλακίες «πάνε κουβάλα τις πετσέτες τους στα ματς που παίζουν» τους σιχτίρισε όλους, έριξε και μια κλωτσιά στον κάγκουρα και έμεινε τελικά μόνος γυρνώντας στο γκαράζ. Το μόνο που του έμεινε να κάνει, ήταν να πηγαίνει στο γυμναστήριο για να καρδαμώσει και να παίζει στις αλάνες μόνος του. Και έτσι πέρασε ο καιρός.
Όσο περισσότερα παιδάκια τον έφτυναν, τόσο αυτός ψήλωνε, ακόμα πιο πολύ μέχρι που έγινε 2.25 μ. Και τότε ήταν αδύνατον να μην τον προσέξει κανείς. Πήγαινε και κάθε μέρα στο γυμναστήριο γιατί δεν ήταν τεμπέλης αδύνατος σαν το Φασούλα τον τεμπέλη και πήρε μυες και κιλά και έγινε θηρίο. Και μετά έκανε αυτό που σίγουρα ήξερε καλά να κάνει. Να πάρει την μπάλα και να καρφώσει με δύναμη στη μπασκέτα. Μέσα στη γκάβλα του την γκρέμισε μαζί με όλες τις άλλες που υπήρχαν στην γειτονιά. Γυμναστήριο, φαί και προπόνηση. Και υπομονή. Τα άλλα παιδάκια της γειτονιάς, γίναν μπασκετμπολίστες αλλά κανένας δε νοιάστηκε και πολύ για αυτά, γιατί από το πολυ γλύψιμο που έκανε το ένα παιδάκι στο άλλο μείναν στην μετριότητα και το μόνο που κατάφεραν ήταν να παίζουν σε τοπικά πρωταθλήματα. Ο Θανασάκος ήταν θέμα χρόνου να μην μείνει απαρατήρητος. Τα συστήματα, η φυσική κατάσταση, οι κανόνες του παιχνιδιού υπάρχουν και για αυτούς που δεν είναι ψηλοί. Γιατί πολλοί παριστάνουν τους ψηλούς. Όσο ασχολείσαι με το άθλημα τα μαθαίνεις όλα αυτά. Και βρίσκεις ομάδα στο τέλος. Και αυτό που μένει αφού κάνεις τις προπονήσεις και μάθεις, είναι να χώνεις τη μπάλα μέσα στο καλάθι και να σκίζεις όλους τους υπόλοιπους. Και έτσι ο Θανασάκος είναι σίγουρος οτι θα βλέπει μια μέρα τον εαυτό του να πετάει από το low post με τις 2 χερούκλες να καρφώνει στη μάπα του αντιπάλου ενώ τον παίρνει παραμάζωμα, ο κόσμος να χάνεται στην έκσταση της χαράς του να βλέπεις τον ψηλό να κάνει αυτό που η μαμά φύση μέσα στα γονίδιά του τον προγραμμάτισε να κάνει. Το αυτονόητο.
Οι μέρες στο σχολείο και το γκαράζ περνούσαν χωρίς να γίνεται τίποτα το σημαντικό στη ζωή του και ο θανασάκος έκανε ένα φίλο έναν χουλιγκάνο που του έμαθε να καπνίζει και να πίνει. Τα χρόνια περνούσαν, και οι δουλειές στο συνεργείο δεν τον άφηναν να κάνει καμιά προπόνηση της προκοπής. Έτσι λοιπόν, πήγαινε με τον φίλο του τον χουλιγκάνο και παίζαν μόνοι τους στην σχολική μπασκέτα το βράδι. Ο θανασάκος επειδή δεν είχε συνηθίσει την σωστή τη μπάλα, δεν μπορούσε να πετύχει καλάθι. Επιπλέον, επειδή κανενας δεν του έμαθε τους κανόνες έκανε συνέχεια βήματα. Ο χουλιγκάνος τον έλεγε «είσαι άσχετος». Οι προπονήσεις στο σπίτι δεν βοήθησαν τελικά. Τις επόμενες μέρες βρήκε με τον χουλιγκάνο κάτι παιδάκια σε μια αλάνα να παίξουν λίγο μπασκετάκι. Τα παιδάκια λέγαν ότι η μπάλα του δεν κάνει «εμείς παίζουμε μόνο με Spalding». Μετά άρχισαν να τον ρωτάνε σε ποιά ομάδα παίζει και οτι αυτά παίζουν μόνο σε πρωταθλήματα μίνι γιατί αλλιώς τι θα βάλουν στα βιογραφικά τους. Η αλήθεια ήταν ότι ούτε συστήματα ήξερε ούτε να τρέξει μπορούσε γιατί κάπνιζε, εξάλλου ούτε και τόσο ψηλός ήταν σε σχέση με άλλους φίλους τους. Άρχισε και ο χουλιγκάνος να λέει μαλακίες «πάνε κουβάλα τις πετσέτες τους στα ματς που παίζουν» τους σιχτίρισε όλους, έριξε και μια κλωτσιά στον κάγκουρα και έμεινε τελικά μόνος γυρνώντας στο γκαράζ. Το μόνο που του έμεινε να κάνει, ήταν να πηγαίνει στο γυμναστήριο για να καρδαμώσει και να παίζει στις αλάνες μόνος του. Και έτσι πέρασε ο καιρός.
Όσο περισσότερα παιδάκια τον έφτυναν, τόσο αυτός ψήλωνε, ακόμα πιο πολύ μέχρι που έγινε 2.25 μ. Και τότε ήταν αδύνατον να μην τον προσέξει κανείς. Πήγαινε και κάθε μέρα στο γυμναστήριο γιατί δεν ήταν τεμπέλης αδύνατος σαν το Φασούλα τον τεμπέλη και πήρε μυες και κιλά και έγινε θηρίο. Και μετά έκανε αυτό που σίγουρα ήξερε καλά να κάνει. Να πάρει την μπάλα και να καρφώσει με δύναμη στη μπασκέτα. Μέσα στη γκάβλα του την γκρέμισε μαζί με όλες τις άλλες που υπήρχαν στην γειτονιά. Γυμναστήριο, φαί και προπόνηση. Και υπομονή. Τα άλλα παιδάκια της γειτονιάς, γίναν μπασκετμπολίστες αλλά κανένας δε νοιάστηκε και πολύ για αυτά, γιατί από το πολυ γλύψιμο που έκανε το ένα παιδάκι στο άλλο μείναν στην μετριότητα και το μόνο που κατάφεραν ήταν να παίζουν σε τοπικά πρωταθλήματα. Ο Θανασάκος ήταν θέμα χρόνου να μην μείνει απαρατήρητος. Τα συστήματα, η φυσική κατάσταση, οι κανόνες του παιχνιδιού υπάρχουν και για αυτούς που δεν είναι ψηλοί. Γιατί πολλοί παριστάνουν τους ψηλούς. Όσο ασχολείσαι με το άθλημα τα μαθαίνεις όλα αυτά. Και βρίσκεις ομάδα στο τέλος. Και αυτό που μένει αφού κάνεις τις προπονήσεις και μάθεις, είναι να χώνεις τη μπάλα μέσα στο καλάθι και να σκίζεις όλους τους υπόλοιπους. Και έτσι ο Θανασάκος είναι σίγουρος οτι θα βλέπει μια μέρα τον εαυτό του να πετάει από το low post με τις 2 χερούκλες να καρφώνει στη μάπα του αντιπάλου ενώ τον παίρνει παραμάζωμα, ο κόσμος να χάνεται στην έκσταση της χαράς του να βλέπεις τον ψηλό να κάνει αυτό που η μαμά φύση μέσα στα γονίδιά του τον προγραμμάτισε να κάνει. Το αυτονόητο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου