sweet nights under the dark sky episode #37: alone with the stars

Είχε πάρει την πετονιά του, τα δολώματα του και πήγε την ώρα που έπεφτε ο ήλιος στην μαγική ακροθαλασσιά να ψαρέψει. Έβαλε το σκουλικάκι στο αγκίστρι και το πέταξε στα ρηχά. Το πρώτο δόλωμα του το έφαγαν τα ψάρια. Σκέφτηκε ότι πάντα η πρώτη φορά που επιχειρείς να κάνεις κάτι είναι καταδικασμένη να την φαν τα ψάρια. Αλλά μετά του έφαγαν και το δεύτερο. Και το τρίτο. Δεν το έβαλε κάτω. Σε μια ρίψη μπλέχτηκε η πετονιά στα χέρια του και του τρύπησε το μαγιό. Κάθισε κάτω από τον ξάστερο ουρανό που τον είχε πιάτο και περίμενε με την πετονιά τεντωμένη στη θάλασσα. Η ώρα άρχισε να περνάει και η αποκομιδή του ήταν απογοητευτική. Τα κουνούπια έκαναν πάρτι σε όλα τα ακάλυπτα μέρη του σώματός του. Έπειτα σκέφτηκε ότι οι άλλοι ψαράδες έχουν μεγάλα καλάμια που πάνε μακρύτερα για μεγαλύτερα ψάρια. Στα ρηχά έχει μόνο μικρά, άρα η πετονιά ήταν άκυρη. Τα μικρά ψαράκια του έτρωγαν το δόλωμα επίσης και σκέφτηκε ότι ο υπάλληλος στα είδη αλιείας τον δούλεψε. Ένιωσε τόσο ερασιτέχνης. Έπειτα είχε ξεχάσει και τα φώτα και τον έτρωγαν τα μαύρα σκοτάδια. Αλλά είχε τα αστέρια στο πλευρό του και αυτό του έφτανε για να συνεχίσει. Ήταν πάντα μόνος και είχε μόνο τα αστέρια να τους λέει τον πόνο του. Σκέφτηκε ότι όταν όλα πάνε άσχημα θα έχει πάντα αυτά να μιλάει. Λίγο πριν τελειώσει και το τελευταίο δόλωμα, κάτι άρχισε να κινείται στην πετονιά του. Ένιωθε να είναι κάτι μεγάλο και το τράβηξε με δύναμη. Είδε να ξεπροβάλλει μια ψαρούκλα, αλλά την τελευταία στιγμή πάνω στο κύμα κατάφερε και απαγκιστρώθηκε και βούτηξε πάλι μέσα. Την επόμενη αγόρασε μια βάρκα. Πήγε στα βαθειά. Εκεί που είναι μόνος με τα αστέρια και τα μεγάλα ψάρια.

sweet nights under the dark sky episode #36: falling in love with a wild cat

Η πρώτη τους επαφή ήταν αυτή μιας καλομαθημένης γκόμενας που ήθελε να την κεράσει ο άντρας ο άπλας. Είχε και παιδί. Ένα της είχε μείνει από τα 6-7 που γέννησε το καλοκαίρι. Ο γκόμενος δεν την ήθελε νοικοκυρά αλλά ερωμένη έτσι, της είχε πνίξει όλα τα αρσενικά και μερικά θηλυκά, αλλά της έκανε δώρο να της αφήσει ένα θηλυκό για να έχει παρέα όταν θα λείπει-και γιατί όχι-να το πηδήξει κι αυτό όταν ζορίσουν οι μέρες. Εκείνη έγλειψε λίγο το άδειο πιατάκι στο παρτέρι του εξοχικού που είχε να δει ένα χρόνο για να του θυμίσει ότι οι προκάτοχοι του εξοχικού της έδιναν το κατιτίς.  Εκείνος, έχοντας συνδέσει την εν λόγω γάτα με μια συγκεκριμένη γυναίκα που της είχε αδυναμία για λόγους άσχετους της ιστορίας αυτής, όχι μόνο της γέμισε με γκουρμέ κομματάκια κρέατος το πιάτο αλλά άρχισε να την χαϊδεύει καθώς τα καταβρόχθιζε. Αυτή δεν τραβήχτηκε. Τα βράδια  στην αυλή του εξοχικού αυτή, έπαιζε και εκείνος, μεθυσμένος,  την παρατηρούσε στο φωτισμένο πλακάκι να γλύφεται και να τρέχει πέρα δώθε με την κόρη της. Οι μέρες πέρασαν και η γατούλα όλο και συνήθιζε την περίεργη ύπαρξή του γύρω της και τον άφηνε να την χαϊδεύει όλο και συχνότερα. Μια μέρα που τάισε την μικρή, έσπρωξε το κεφαλάκι της γύρω από τα πόδια του και τυλίχθηκε προς στιγμήν σε αυτά. Την έπιασε και αυτή έπεσε κάτω με τα πόδια ανοιχτά παραδόθηκε στα χάδια της κοιλιάς της. Άρχισε να γουργουρίζει. Ήταν το μόνο πλασματάκι που του έδινε εκείνες τις μέρες αγάπη.  Σαν ερωτικό παιχνίδι. Μέχρι και το μωρό άρχιζε να ζηλεύει. Έφτασε η μέρα που έπρεπε να φύγει και σκεφτόταν σοβαρά να την πάρει μαζί του. Να την αρπάξει από τη γούνα, να την βάλει σ'ένα κουτί, να την πάει στον κτηνίατρο και να ξεκινήσει τη ζωή της μαζί του. Να μην τη φάει ο χειμώνας. Το τελευταίο βράδυ τον συνάντησε πάλι μεθυσμένο να κάθεται οκλαδόν και να καπνίζει. Χώθηκε μέσα στα πόδια του. Εκείνος την χάϊδευε αλλά αυτή δεν του ανταπόδωσε με γουργούρισμα. Εκείνη τη στιγμή ξεπρόβαλε ο γάτος. Τεράστιος, ζηλόφθον, τίγρης, a-male.Της έφαγε το τελευταίο γεύμα από το πιάτο και κοιτούσε τον ανταγωνιστή του στα μάτια άγρια. Η  γατούλα με ένα σάλτο έφυγε από τα γόνατά του και τον ακολούθησε σαν πιστή γκόμενα. Ακόμα του λείπει. Χυλόπιτα από γάτα.

sweet nights under the dark sky episode #35 Η πρώτη απώλεια.

Ήταν ένα μικρό παιδί. Πήγαινε στα νήπια εδώ και λίγους μήνες. Τα υπόλοιπα παιδάκια ήταν αόρατα για εκείνον. Οι γονείς του τον αγαπούσαν τόσο, που κάθε 2η Πέμπτη του έπαιρναν και ένα παιχνιδάκι δώρο. Μια Πέμπτη του πήραν το πιο όμορφο παιχνίδι που είχε δει. Ήταν ένα τηλεκατευθυνόμενο αμαξάκι. Το ερωτεύτηκε ακαριαία. Έζησε τις πιο μαγευτικές περιπέτειες μέσα στο κεφαλάκι του καθώς έπαιζε μαζί του. Ήταν ευτυχισμένος. Δεν ήθελε να το αποχωριστεί ούτε μια στιγμή. Και έτσι αναγκάστηκε να το πάρει μαζί του στο σχολείο. Στο πρώτο διάλειμμα δοκίμασε το τηλεκατευθυνόμενο στην άμμο κάτω από την κόκκινη τσουλήθρα. Τα άλλα παιδάκια τον παρακολουθούσαν καθώς το καθοδηγούσε. Στην τάξη μέσα, του ήρθε η πιο ανόητη παρόρμηση να κάνει τη ζωή του πιο ενδιαφέρουσα. Να το θάψει μέσα στην άμμο και να το ξεθάψει στο επόμενο διάλειμμα να δει πόση ώρα θα αντέξει μακρυά του. Και το κανε. Άνοιξε μια μεγάλη λακκούβα και το έχωσε μέσα. Το κουδούνι για μέσα χτύπησε. Η ώρα περνούσε βασανιστικά, έχοντας συνειδητοποιήσει την μαλακία του. Με το που χτύπησε ξανά το κουδούνι έφυγε σφαίρα από την τάξη τρέχοντας στον διάδρομο μέσα σε αγωνία. Πηγαίνει στην κόκκινη κούνια, σκάβει την άμμο και το παιχνιδάκι είχε κάνει φτερά. Έσκαψε και όλες τις υπόλοιπες κούνιες στην μικρή πιθανότητα να είχε ξεχάσει την ακριβή τοποθεσία του θησαυρού του. Γύρισε σπίτι του γεμάτος ενοχές προσπαθώντας να κρύψει το κλάμα του. Πόσο μπούφος...Η πρώτη του απώλεια. Του πήρε πολλά χρόνια μέχρι να πονηρευτεί τους ανθρώπους και να προστατεύει αυτά που αγαπούσε πιο πολύ, καλύτερα.  Ακόμα προσπαθεί.

Το πέρασμα των Smiths

Υπάρχουν συγκλονιστικές συναισθηματικές περιπέτειες στην πορεία ζωής ενός ανθρώπου. Από παιδί πρέπει να γίνει έφηβος, από έφηβος νέος, και από νέος πρέπει να μεταμορφωθεί σε άντρας. 

Όταν σπας το κουκούλι σου και βγαίνεις στην κοινωνία των ανθρώπων, δεν ξέρεις. Το ένστικτό σου διαλέγει για σένα. Από τις 3 Χάριτες, τους απαράδεκτους, τα κακόγουστα χαζοποπ βίντεοκλιπ που προβάλλονταν στο NEW channel που βλέπεις με την μαμά σου την καθυστερημένη, διαλέγεις το διαφορετικό, το ροκ εν ρολ, καθώς μια περίεργη λάμψη το φωτίζει, ένα καθοδηγητικό αστέρι που δεν μπορείς να το ερμηνεύσεις αλλά σαν καλός χριστιανός, με την καλογυαλισμένη στολή του άθεου για να ξεχωρίζει από τους άλλους πιστούς, το ακολουθάς, πιστεύοντας στο θαύμα. 

Αλλά στη ψυχή του εφήβου παραμένει η ψυχή ενός μικρού παιδιού. Μαγεύεται από τις εικόνες και όταν έρχεται η σειρά του να μιλήσει, απλά μαϊμουδίζει αυτό που κάνει κάποιος άλλος, έχοντας ωστόσο ένα μυαλό σφουγγάρι και αποστηθίζει σαν άριστο μαθητούδι αυτά που τον μαγεύουν. Άν έχει πορεία, θα πάει στην πορεία για να διαμαρτυρηθεί για αυτά που σου υπαγόρευσε αυτός που επέλεξε να ακολουθήσει σαν μικρός φαντάρος. Αν είναι σε κοινωνική παρέα κάθεται πάντα με αυτούς που τον προστατεύουν ακόμα και αν δεν τον σέβονται, φοβούμενος να κάνει οτιδήποτε άλλο, εγκλωβισμένος σε μια παρέα χαχόληδων αγοριών,ενός αρχιδόκαμπου που γυρνάει το κοντάρι του φραπέ του ενώ μιλά για μπάλα και βιντεοπαιχνίδια αμήχανα. Την ίδια ώρα περνάει μια παρέα από αυτά τα εξωτικά πλάσματα που λέγονται κορίτσια, που καίγεται η ψυχούλα του να τα γνωρίσει από κοντά, να ξεγυμνωθεί μπροστά τους, ενώ ο φόβος με τον ύπουλο μανδύα της συνείδησης δεν του το επιτρέπει. Ο φόβος της έκθεσης είναι μια κλειδωμένη ντουλάπα που κρύβεται ο μπαμπούλας, και αυτός ακόμα είναι παιδί που πιστεύει ότι ο θάνατος είναι κάτι το άγνωστο που ξεπηδάει ορμητικά από μια ντουλάπα που ποτέ δεν τόλμησε να κοιτάξει. Τα πανέμορφα αγγελικά πλάσματα τον προσπερνούν χωρίς να του ρίξουν ένα βλέμμα ενώ η δική του καρδιά σπαρταράει, χτυπά πιο δυνατά και από τραίνο που διαπερνάει έναν στρατό άτολμων κομπάρσων διαμελισμένων στις ράγες του, ενώ συνεχίζει γραφικά να ανακατεύει τον φραπέ του με το κεφάλι κατεβασμένο από ντροπή, ουρλιάζοντας βοήθεια στους τραυματιοφορείς του τραίνου που τον πάτησε μέσα στο κεφάλι του. 

Αυτό είχε ως επακόλουθο να απομονωθεί ακόμα περισσότερο στον εαυτό του. Να πιστεύει ότι δεν είναι φυσιολογικός, ότι είναι σκάρτος, ένοχος ενώπιον των φίλων, που δεν του δίνουν και πολύ σημασία. Μόνος έθεσε τον εαυτό του εκτός κάδρου τρέχοντας πίσω από εκείνους, που από την απουσία κάποιου πόνου μετατράπηκαν σε ζόμπι τρέχοντας από το ένα μπαρ στο άλλο σαν πρόβατα από στάνη σε στάνη,δίνοντάς του την ταμπέλα του ανάξιου λόγου, του προβληματικού. 

Μέσα στην φυλακή του, δημιούργησε έναν καινούργιο φανταστικό κόσμο. Αυτόν τον κόσμο μια μέρα ήρθαν και τον επισκεύτηκαν οι ήχοι του Μόρρισσευ και της παρέας του. Και ο άδειος κόσμος άρχισε μαγικά να γεμίζει με τις μεθυστικές μελωδίες των smiths. Η επιθυμία άρχιζε να προβάλλεται στους προτζέκτορες του μυαλού του με σάουντρακ τους κοφτερούς στίχους του Μοζ με σκοπό να γίνει κάποια μέρα πραγματικότητα. Το κορίτσι, στην επόμενη σκηνή, τον κοιτάζει με τρόμο και ντροπή. Εκείνη την ώρα πρέπει να εκφραστεί. το παρόν συμβαίνει τώρα και πρέπει να δράσει. να παρουσιάσει τον καλύτερο εαυτό του. Αλλά ποιος είναι ο καλύτερος? ποιος είναι ο εαυτός του? Δεν έχει να πει απολύτως τίποτα. είναι γυμνός για πρώτη φορά στα μάτια ενός ανθρώπου. Η μόνη αλήθεια είναι η αστεία γκριμάτσα της αμηχανίας σου στα χείλια του. Το μόνο που ήθελε να της πει, το μόνο που ήθελες να είσαι, είναι να είσαι κοντά μαζί της 'ναι, μόνο την θέλει'. Και εκείνη την υπέροχη στιγμή, η πίστη σου στην λειτουργία της ομάδας έγινε η πίστη στην μονάδα. Να πεις δυνατά στον εαυτό σου, σε εκείνη, στο σύμπαν, στην πραγματικότητα ότι την επιθυμείς. Το τελευταίο μπιμπίκι της εφηβείας έσπασε και πέρασε στη νεότητα. Ο ομφάλιος λώρος της καθυστερημένης μαμάς κόπηκε μαζί με την αλυσίδα που κλείδωνε την ντουλάπα που κρύβονταν ο μπαμπούλας και τελικά δεν ήταν κανείς σημαντικός που προκαλούσε φόβο.

Αλλά το κορίτσι έχει ήδη φύγει στην αγκαλιά κάποιου που την πρόλαβε πριν από σένα. Σα να πλησιάζεις στο φότο φίνις της κούρσας που οδηγείς πρώτος και λίγο πριν αγγίξεις την κορδέλα, δέχεσαι μια σφαίρα στην καρδιά και ο χρόνος επιβραδύνεται. Καθώς σβήνεις πίσω από τον κόσμο που σε προσπέρασε, παίζει η εικόνα του μυαλού σου το κόψιμο της κορδέλας και τα πανηγύρια μετά. Και την επόμενη μέρα ξυπνάς χαρούμενος πως θα το επαναλάβεις.Γιατί ο μόνος τρόπος να ζήσει κανείς είναι να ποντάρει στην ρουλέτα τον εαυτό του, ακόμα κι αν θα τον χάσει. Η αληθινή έκφραση του εαυτού του σε κάποιον που επιθυμεί είναι μια ασπίδα για την επιβίωσή του. Και οι στίχοι παίρνουν σάρκα και οστά, γίνονται εμπειρίες, εξισώσεις που λύθηκαν για τον ορισμό της ταυτότητας του, τα πρώτα σταθερά βήματα μετά το μπουσούλα, ενός αρπακτικού που θα τρέφεται με τις καρδιές άλλων ανθρώπων. Και όταν οι άλλες θα τρέφονται με την δική του, θα βάλει τις ταινίες και τα βιβλία που διάβασε στην άκρη, για να καταγράψει την δική του ιστορία, αλλά όχι τίποτε παραπάνω από τον δικό του πόνο με τον δικό του τρόπο. Ο Μόρρισσευ, επισκέπτεται την πόλη του το 2006, ενώ πριν λίγες μέρες σιγοτραγουδούσε το please please please let me get what i want, lord knows it would be the first time, αφού μόλις έχει χάσει αυτό που επιθυμούσε. Αλλά εκείνη την ημέρα, από τις πιο όμορφες στην μέχρι τότε ζωή του, κάτι μαγικό συνέβη και κάθε πόρτα ξεκλειδώνει από μόνη της. Η απώλεια από την απόρριψη, γίνεται γιορτή που χορεύει μεθυσμένος και για πρώτη φορά να μη σκέφτεσαι αν σε κοιτάζει κάποιος. Και οι κοπέλες τα γουστάρουν αυτά.

Sweet nights under the dark sky episode #34: until the end of tommorow

Σκέφτηκα σήμερα να γράψω την ιστορία που μόλις τελείωσα. ήταν τόσο όμορφη και τόσο κρυστάλλινη και τόσο τέλεια που αποφάσισα να την κρατήσω μέχρι να βρω έναν τρόπο να την πουλήσω ακριβά. έπειτα πήγα στην πιο όμορφη συναυλία που έγινε ποτέ. ο κόσμος τους μας κατάπιε σε μια σεμνή τελετή για το τέλος του κόσμου. οι μόνοι επιζήσαντες ήταν εκείνης της συναυλίας και εγώ αγκαλιά με μια κοπέλα. μέχρι το τέλος του αύριο.

sweet nights under the dark sky episode # 33 Ugly cities behind beautiful Walls

Οι κάτοικοι της μικρής πόλης είναι περήφανοι για την πόλη τους. Βασικά είναι περήφανοι για τους εαυτούς τους, που μόλις συνήλθαν από μετωπική τράκα με νταλίκα και είναι αισιόδοξοι ότι δεν έχουν πάθει τίποτα. Αδύναμοι να δουν οτιδήποτε πέρα από την μύτη τους, ανήμποροι να παραδεχτούν ότι ακόμα και αν υπάρχει πέρα από τα πολύχρωμα τείχη που φτιάξανε και διακοσμήσανε, δεν γίνεται να έχει μεγαλύτερη σημασία από αυτούς. Και αυτοί οι τοίχοι, υπέροχοι, μοναδικοί, που ακόμα και αν ήθελε κάποιος από αυτούς να περάσει στην άλλη πλευρά μαγεύονταν από την ομορφιά του Θερμαϊκού να απλώνει μπροστά τους και γυρνούσαν πίσω, ένα ισχυρότατο μυοχαλαρωτικό που έχει καταδικάσει τους περισσότερους να πίνουν φραπέ στη θέα του. Έχοντας την άγνοια να κοιτάξουν παραπέρα, αγκομαχώντας να βιώσουν την ευτυχία μέσα στην άγνοιά τους, πανηγυρίζουν την μετριότητά τους στους φίλους τους .  Θα πρέπει να να καταλάβεις ότι είσαι ένα τίποτα για να φύγεις μπροστά μάλλον.

 

sweet nights under the dark sky #32 : a collector's item

Ο μπάρμαν άφησε για λίγο το πόστο του να υποδεχτεί την βασίλισσα που μπήκε στο μεγαλύτερο κοσμικό κλαμπ της επαρχιακής πόλης με την φωτογραφική του. Όλοι οι ακόλουθοι στέκονταν στην ουρά για να τους χαιρετήσει. Εκείνος έκανε το ίδιο. Ήταν ευτυχισμένος που τραβούσε φωτογραφίες των ανθρώπων. Αυτοαποκαλούνταν ''συλλέκτης στιγμών''. Όχι των δικών του, αλλά των άλλων. Κάθε φορά που έμπαιναν αστραφτερά πρόσωπα τα αποθανάτιζε με την κρυφή επιθυμία να πάρει ένα κομμάτι από τη λάμψη τους, αλλά ποτέ δεν τα κατάφερνε. Στο μοναχικό δωμάτιο των εμμονών του κολλούσε ευλαβικά στον τοίχο όλους αυτούς που του χαμογελούσαν, που του πετούσαν ψίχουλα ενδιαφέροντος και μετά τον αφήναν μόνο. Στο αδιάφορο χαμόγελο της Βασίλισσας έβγαλε έξω το πουλί του και το έπαιξε δυνατά καθώς την φανταζότανε να του καθότανε καθώς του έδινε τις πιο γλυκιές της πόζες λιώνοντας για πάρτη του. Λίγο πριν σιχαθεί τον εαυτό του αντιλήφθηκε ότι δεν θα μπορέσει ποτέ να την αγγίξει στα αλήθεια, ότι μέχρι εκεί έφτανε. Ένα βράδυ μεθυσμένος εκείνος της έκανε εξομολόγηση για το  πως ένιωθε για αυτήν. Εκείνη ένιωσε άβολα και έφυγε. Την επόμενη μέρα τον απέλυσαν και πήραν άλλον φωτογράφο. Τη νύχτα στο σπίτι του, αποκαθήλωσε όλα τα ψεύτικα χαμόγελα και αποφάσισε ότι ήρθε η ώρα να πρωταγωνιστήσει και αυτός. Έβγαλε ένα πιστόλι από το συρτάρι του, το όπλισε με το ένα χέρι και με το άλλο προσπάθησε να βγάλει τον εαυτό του φωτογραφία. Τη στιγμή της εκπυρσοκρότησης όλα τα χαμόγελα των άψυχων ανθρώπων έγιναν το πιο όμορφο χαμόγελο στο διαλυμένο του κρανίο. Κρίμα που δεν μπόρεσε να δει τον εαυτό του να τον θαυμάσει.

sweet nights under the dark sky episode #31 Happy in my blue room

Ήταν κάποτε ένα παιδάκι που λάτρευε τα σοκολατάκια και οι γονείς του του έκαναν δώρο ένα φορτηγό από τα πιο λαχταριστά σοκολατάκια που υπήρχαν. Εκείνο, έτρωγε μόνο ένα την ημέρα γιατί ήθελε να κρατήσει τα υπόλοιπα για όσο περισσότερο μπορούσε. Λίγες μέρες αργότερα, και για αδιευκρίνιστους λόγους τα έχασε όλα. Θα μπορούσε να φάει περισσότερα.

Όταν γέρασε, έγινε υπάλληλος στο ταμείο ενός τεράστιου σούπερ μάρκετ. Για ώρες ατελείωτες περνούσε προϊόντα  στην ταμειακή βλέποντας τις επιθυμίες των άλλων να περνάνε μέσα από τα μάτια του. Η δικιά του είχε ήδη φύγει.

Sweet Nights Under the Dark Sky episode#30: Freedom is A Dive in the Void

Τις προάλλες, βγήκα μεθυσμένος με το ποδήλατο στους δρόμους. Ήταν Σάββατο βράδυ και βγήκα μόνος μου. Μπήκα στο πιο όμορφο πάρτυ που δεχόταν ξέμπαρκους ανθρώπους από το πουθενά. Μου κεράσαν τα πάντα, ωστόσο δεν κατάφερα να διασκεδάσω. Τους κοιτούσα να χορεύουν με βλέμμα άδειο. Μια πανέμορφη κοπέλα μου χαμογέλασε. Παίρνω το ποδήλατο και φεύγω. Με το που συναντάω μια μεγάλη κατηφόρα στο δρόμο αρχίζω και επιταχύνω. Κλείνω τα μάτια. Βάζω δύναμη στο πεντάλι και αφήνω τον αέρα να με χτυπάει. Η βαρύτητα της κατηφόρας μου γλυκαίνει το στομάχι. Νιώθω την ευφορία της ελευθερίας να με διαπερνά. Φέρνω στο νου μου εκείνη. Κάθε φορά που την σκέφτομαι είναι και μια βόλτα με το ρόλλερ κόστερ, Κάθε φορά που την κοιτάζω στα μάτια είναι και μια βουτιά στην άλλη πλευρά αλλά δεν την φτάνω και πέφτω στο κενό. Είμαι εγώ και κοιτάζω τον φοβιτσιάρη εαυτό μου στον καθρέφτη. Καθώς κατεβαίνω με δύναμη τον δρόμο ένα αμάξι περνάει ξυστά από την πίσω ρόδα μου, χωρίς ακόμα να το πάρω χαμπάρι. Ακούω το δυνατό φρενάρισμα και την κόρνα. Τρομάζω και χάνω την ισορροπία μου και φεύγω από το ποδήλατο.  Έχω μόλις μάθει να πετάω. Βρίσκομαι στον αέρα και σκάω στην άσφαλτο. Σηκώνομαι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Σηκώνω το ποδήλατο και περπατάω. Γυρνάω σπίτι με σπασμένο ποδήλατο και γδαρμένα χέρια. Νιώθω νικητής.

sweet nights under the dark sky episode 29 # The Bonjour playlist.

Μια ζωγραφιά, μερικά μουσικά κομμάτια και ένα μπουκάλι κρασί ήταν αρκετά και για απόψε.
Πάντα ονειρεύονταν τα καλοκαίρια σε κάποιο μπαράκι να παίζει την αγαπημένη του μουσική στα πρόσωπα που αγάπησε καθώς αυτά έχουν επιστρέψει με κάποιο μαγικό τρόπο στη ζωή του. Ήταν η δικιά του έκδοση της ευτυχίας.

Την συνάντησε λίγο πιο έξω από τη στάση, φορούσε εκείνο το κόκκινο φόρεμα με τις άσπρες βούλες για να πάρουν χαμπάρι όλοι όσοι δεν το πρόσεξαν το πλούσιο ντεκολτέ της με τις αψεγάδιαστες βυζάρες της. Πήγανε στο μαγαζί ενός φίλου της, ήπιανε το ποτό τους. Φεύγοντας, κατευνθήκανε προς το αμάξι της. Εκεί άνοιξε το πορτ μπαγκάζ, έβγαλε τις γόβες στιλέτο που φορούσε όλη μέρα και φόρεσε τα σταράκια της. Άφησε και το μελαχρινό της μαλλί ν’ ανεμίζει στον άνεμο καθώς περνούσαν από την παραλιακή. Αυτός, εκείνη την ώρα φόρεσε το πανί στα μάτια, έγειρε στον ώμο της σαν μωρό και προσπάθησε να τον πάρει ο ύπνος.
-πού θες να σε πάω, τον ρώτησε.
-πάνε με όπου γουστάρεις, ψυχούλα μου.
Μετά έκλεισε τα μάτια, αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί από τις πυρηνικές εκρήξεις ευτυχίας που συμβαίναν στο στήθος του. Τα μάτια του ήταν δεμένα αλλά εκείνη την ώρα ένιωθε να κάνει έρωτα με το εκτυφλωτικό φως σε απόλυτη έκσταση. Ο δρόμος τελικά, ήταν η κόλαση που σε κάθε της χαμόγελο σκάει στα δάχτυλά σου και μια ποντικοπαγίδα, και ο τελικός προορισμός, η έρημος με τα θηρία να τον φάνε ολομόναχο. Δεν το ξερε, άμα το ξέρε, πάλι τα ίδια θα έκανε. Έδωσε την καρδιά του σε κάτι που δεν υπήρχε, αλλά από την άλλη δικιά του ήτανε ότι ήθελε την έκανε. Εκεί μόνος στην έρημο, μαθαίνεις και γίνεσαι άντρας τουλάχιστον και εύχεσαι άλλο κακό να μη σε βρει. Και τελικά υπάρχει. Να μην έχεις άλλη καρδιά να δώσεις. Έβγαλε το φτηνό κρασί BonJour από την τσάντα του και φόρεσε τα ακουστικά του ενώ χανόταν στον ορίζοντα.

Εισερχόμενα (1)

Της κρατούσα το χέρι απαλά λίγο πριν το πάρει από πάνω μου για πάντα. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα καθώς μου γύρισε την πλάτη απογοητευμένη. Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου και έβαλα τα κλάματα. 45 δευτερόλεπτα αργότερα με παίρνει στο τηλέφωνο ‘’ξέχασα το φλασάκι μου’’ ‘’κατεβαίνω να στο δώσω’’ της είπα. Με το που την ξαναβλέπω καθώς της το δίνω της λέω ‘’έχω χάσει τον αυτοσεβασμό μου ρε συ’’. Με κοίταξε και συμφώνησε. Αυτή ήταν οριστικά η τελευταία φορά που την είδα.

Φάση ένα. Σβήστην από παντού. Τα προφίλ της στα social media ήταν τα πρώτα θύματα. Μετά ακολούθησαν τα μηνύματα στο κινητό. Αυτά ήταν λίγο πιο δύσκολα γιατί έπρεπε πρώτα να σβήσω τα μηνύματα που μου είχε στείλει πριν από λίγο ως απάντηση στα μπινελίκια και τις ειρωνείες που της έστειλα δευτερόλεπτα αφού έφυγε. Αποφάσισα να σβήσω όλο το αρχείο των εισερχομένων μου, συμπεριλαμβανομένου και των τελευταίων 8 εισερχόμενων, αδιάβαστα, αλλά καλύτερα αδιάβαστα παρά να μπαίνω στον κόπο να σκέφτομαι. Να την σκέφτομαι.

Φάση 2. Διακοπές. Στις αποσκευές μου είχα 3 αλλαξιές, έναν υπολογιστή χωρίς σύνδεση με το ίντερνετ, δεκάδες gigabyte αταξινόμητης μουσικής που περίμεναν κάποτε ν’ακουστούν, 2 μπουκάλια φτηνό κρασί, 2 πλαστικά μπουκάλια ακόμα πιο φτηνό και θανατερό για το συκώτι τσίπουρο και 2 κούτες αντικαταθλιπτικά. Αποφάσισα να κάνω υπερβολές και τα κατάπινα δύο δύο τα χάπια, ενώ ξεκινούσα τα μεθύσια από το πρωί που ξυπνούσα στο εξοχικό μου το καλοκαίρι που έσβηνε. Τα απογεύματα με χανγκόβερ, ένιωθα μια πληγή τόσο ανοιχτή και βαθιά που το αποχωρισμένο δέρμα ήταν σαν στόμα που μου μιλούσε και ανάβλυζε πόνο.

Φάση 3. Αντικατάσταση δράματος με φτύσιμο από άλλη γκόμενα. 3 σάιμπερ σεξ και μερικές σέξυ φωτογραφίες με υποσχέσεις τρυφερότητας, αρκούσαν για να μπουν προσωρινό τσιρότο στην προηγούμενη πληγή. Ακόμα και αν δεν υπήρχε η άλλη, την κοπέλα θα την γούσταρα έτσι κι αλλιώς. Την μέρα που πήγαμε να το κάνουμε στα αλήθεια, θυμήθηκε κι αυτή τον γκόμενο με τον οποίο είναι ερωτευμένη πραγματικά και έφυγε. Άρχισα να σπάω ότι έβρισκα μπροστά μου. Γκρέμισα μέχρι και πινακίδα στο δρόμο. Όταν επέστρεψα μεθυσμένος στο σπίτι μου, έστειλα μέιλ μέσα στη θολούρα  μου στην ‘βαθειά πληγή’. Την επομένη είδα στα εισερχόμενα μου την ειδοποίηση της απάντησης της. Βγήκα γρήγορα από τα μέιλ μου.

Φάση 4. Αλλαγή περιβάλλοντος για νέες περιπέτειες. Στη νέα πόλη υπάρχουν πολύ περισσότερες επιλογές να γίνεις κομμάτια και να βρεις μια καινούργια αγάπη. Αλλά πρώτα πρέπει να βρεις ζωή. Αλλά πριν απ’αυτό καλείσαι να επιβιώσεις μόνος σου. Στην φάση αυτή ευτυχώς, το μέγεθος της συναισθηματικής απογοήτευσης σε σύγκρισή με την αγωνία του να επιβιώσεις είναι μικρότερο.Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από το να υποφέρεις από έρωτα τελικά.Ότι ελεύθερος χρόνος απομένει, σπαταλιέται στην απόδραση από την πραγματικότητα. Εκεί στο σύμπαν του μυαλού μου παίζει μόνο μια ταινία. Είσαι ή εσύ ή το φάντασμα που έχεις στο μυαλό σου να σε φάει. Σαν έξυπνος άνθρωπος διαλέγω το πρώτο, με αντάλλαγμα ένα κομμάτι του συκωτιού μου.

Φάση 5. Παραγωγή τέχνης. Την σάρκα της την έχω αποχωριστεί εδώ και καιρό. Η σωματική εξάρτηση έχει σταματήσει να υφίσταται με βάση τη θεωρία της θεραπείας των εξαρτήσεων. Η ψυχολογική που απομένει εκτονώνεται σε γράψιμο. Τα πρωινά ξυπνάω ακόμα με έναν έντονο πόνο  αδικίας που διέπραξε εις βάρος μου. Νιώθω τρυπημένος. Χρησιμοποιημένος. Πίστεψα σε μια θρησκεία και τελικά η θεά αποδείχτηκε ένα ανόητο ζώο που ακόμα αντιδρά με βάση το ένστικτο και όχι το μυαλό, ενώ εγώ,ακόμα πιο φελλός που ξεπούλησα τα όνειρά μου για ένα ψίχουλο ευτυχίας, καθώς μια ανώτερη δύναμη με έσπρωχνε προς εκείνη χωρίς να προβάλλουν ιδιαίτερη αντίσταση οι φόβοι μου και οι εκλογικεύσεις της πραγματικότητας.

Φάση 6. Μαγειρική. Το να καταλήγεις μόνος είναι εύκολο. Το να περπατάς μόνος είναι το δύσκολο. Μια καινούργια γυναίκα φαίνεται προσωρινά να μου δίνει λίγη ζωή μια ανάσα ζωής να αντέξω για λίγες μέρες ακόμα χωρίς να σπάσω. Οι χριστουγεννιάτικες διακοπές από την επιβίωση ξυπνάνε τους παλιούς δαίμονες που παίρνουν σάρκα και οστά καθώς σε μεθάνε αναμνήσεις και μυρωδιές την ώρα που τα κομμάτια από τις ρωγμές συνθλίβουν τις πιθανότητες έρωτα με το καινούργιο πρόσωπο και εκσφενδονίζονται με ταχύτητα προς τα μούτρα μου.
Ο κιμάς που μαγείρευα πριν 6 μήνες, καθώς την περίμενα στο σπίτι μου να της κάνω το γεύμα,αλλά δεν ήρθε ποτέ γιατί την τελευταία στιγμή μου το ακύρωσε, μύριζε υπέροχα. Η αστερόσκονη από τα μαλλιά της μύριζε υπέροχα. Όταν μου κρατούσε τα μπράτσα μου για να μην πέσει απ'το πλακώστρωτο με τα τακούνια που φορούσε καθώς κατηφορίζαμε την Καστέλα για το λιμανάκι και βαστιόταν πάνω μου ήταν υπέροχα. Όταν μου φιλούσε τ’αφτί και μετά έμπαινε στο σμαρτάκι της και έφευγε ήταν υπέροχα. Όταν έχανε το δρόμο για το που άφησε το αμάξι της και έπαιρνα το θάρρος να της δείξω που το πάρκαρε και με εμπιστεύονταν ήταν υπέροχα. Όταν ελκυόμασταν 2 ετερώνυμα όντα και λίγο πριν ακουμπήσουμε απωθηθήκαμε, ενώ την έβλεπα να πλησιάζει  λίγο πριν εξαφανιστεί για πάντα, ήταν υπέροχα. 

Έχω φανταστεί όλες τις δυνατές απαντήσεις που μπορεί να έχει το μειλ που δεν άνοιξα. Κάθε φορά που δέχομαι ένα καινούργιο από άσχετους, παίρνω ένα βιβλίο που το τοποθετώ στην οθόνη για να κρύβει το σημείο που βρίσκεται το δικό της για να διαβάσω και να σβήσω τα υπόλοιπα εισερχόμενα. Μια μαύρη τρύπα που έχω πια συνηθίσει να πηδάω,μιας που αν πέσω μια μέρα ξανά μέσα της δε θα ξαναβγώ, μια όρκα-φάλαινα που θα με καταπιεί αμάσητο. Μια μέρα είτε θα φανώ δυνατός και θα το ανοίξω,είτε θα σπάσω από αδυναμία και θα το ανοίξω. Προς το παρόν φοβάμαι. Ότι και να μου γράφει ή θα είναι κάτι πολύ κακό ή κάτι λίγο κακό που θα με κάνει να ελπίζω στο ψεύτικο, πράγμα αρκετά κακό κι από μόνο του. Προτιμώ την άγνοια ως την καλύτερη σιωπή.