Τις προάλλες, βγήκα μεθυσμένος με το ποδήλατο στους δρόμους. Ήταν Σάββατο βράδυ και βγήκα μόνος μου. Μπήκα στο πιο όμορφο πάρτυ που δεχόταν ξέμπαρκους ανθρώπους από το πουθενά. Μου κεράσαν τα πάντα, ωστόσο δεν κατάφερα να διασκεδάσω. Τους κοιτούσα να χορεύουν με βλέμμα άδειο. Μια πανέμορφη κοπέλα μου χαμογέλασε. Παίρνω το ποδήλατο και φεύγω. Με το που συναντάω μια μεγάλη κατηφόρα στο δρόμο αρχίζω και επιταχύνω. Κλείνω τα μάτια. Βάζω δύναμη στο πεντάλι και αφήνω τον αέρα να με χτυπάει. Η βαρύτητα της κατηφόρας μου γλυκαίνει το στομάχι. Νιώθω την ευφορία της ελευθερίας να με διαπερνά. Φέρνω στο νου μου εκείνη. Κάθε φορά που την σκέφτομαι είναι και μια βόλτα με το ρόλλερ κόστερ, Κάθε φορά που την κοιτάζω στα μάτια είναι και μια βουτιά στην άλλη πλευρά αλλά δεν την φτάνω και πέφτω στο κενό. Είμαι εγώ και κοιτάζω τον φοβιτσιάρη εαυτό μου στον καθρέφτη. Καθώς κατεβαίνω με δύναμη τον δρόμο ένα αμάξι περνάει ξυστά από την πίσω ρόδα μου, χωρίς ακόμα να το πάρω χαμπάρι. Ακούω το δυνατό φρενάρισμα και την κόρνα. Τρομάζω και χάνω την ισορροπία μου και φεύγω από το ποδήλατο. Έχω μόλις μάθει να πετάω. Βρίσκομαι στον αέρα και σκάω στην άσφαλτο. Σηκώνομαι σαν να μην έχει συμβεί τίποτα. Σηκώνω το ποδήλατο και περπατάω. Γυρνάω σπίτι με σπασμένο ποδήλατο και γδαρμένα χέρια. Νιώθω νικητής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου