sweet nights under the dark sky episode 29 # The Bonjour playlist.

Μια ζωγραφιά, μερικά μουσικά κομμάτια και ένα μπουκάλι κρασί ήταν αρκετά και για απόψε.
Πάντα ονειρεύονταν τα καλοκαίρια σε κάποιο μπαράκι να παίζει την αγαπημένη του μουσική στα πρόσωπα που αγάπησε καθώς αυτά έχουν επιστρέψει με κάποιο μαγικό τρόπο στη ζωή του. Ήταν η δικιά του έκδοση της ευτυχίας.

Την συνάντησε λίγο πιο έξω από τη στάση, φορούσε εκείνο το κόκκινο φόρεμα με τις άσπρες βούλες για να πάρουν χαμπάρι όλοι όσοι δεν το πρόσεξαν το πλούσιο ντεκολτέ της με τις αψεγάδιαστες βυζάρες της. Πήγανε στο μαγαζί ενός φίλου της, ήπιανε το ποτό τους. Φεύγοντας, κατευνθήκανε προς το αμάξι της. Εκεί άνοιξε το πορτ μπαγκάζ, έβγαλε τις γόβες στιλέτο που φορούσε όλη μέρα και φόρεσε τα σταράκια της. Άφησε και το μελαχρινό της μαλλί ν’ ανεμίζει στον άνεμο καθώς περνούσαν από την παραλιακή. Αυτός, εκείνη την ώρα φόρεσε το πανί στα μάτια, έγειρε στον ώμο της σαν μωρό και προσπάθησε να τον πάρει ο ύπνος.
-πού θες να σε πάω, τον ρώτησε.
-πάνε με όπου γουστάρεις, ψυχούλα μου.
Μετά έκλεισε τα μάτια, αφήνοντας τον εαυτό του να παρασυρθεί από τις πυρηνικές εκρήξεις ευτυχίας που συμβαίναν στο στήθος του. Τα μάτια του ήταν δεμένα αλλά εκείνη την ώρα ένιωθε να κάνει έρωτα με το εκτυφλωτικό φως σε απόλυτη έκσταση. Ο δρόμος τελικά, ήταν η κόλαση που σε κάθε της χαμόγελο σκάει στα δάχτυλά σου και μια ποντικοπαγίδα, και ο τελικός προορισμός, η έρημος με τα θηρία να τον φάνε ολομόναχο. Δεν το ξερε, άμα το ξέρε, πάλι τα ίδια θα έκανε. Έδωσε την καρδιά του σε κάτι που δεν υπήρχε, αλλά από την άλλη δικιά του ήτανε ότι ήθελε την έκανε. Εκεί μόνος στην έρημο, μαθαίνεις και γίνεσαι άντρας τουλάχιστον και εύχεσαι άλλο κακό να μη σε βρει. Και τελικά υπάρχει. Να μην έχεις άλλη καρδιά να δώσεις. Έβγαλε το φτηνό κρασί BonJour από την τσάντα του και φόρεσε τα ακουστικά του ενώ χανόταν στον ορίζοντα.

Εισερχόμενα (1)

Της κρατούσα το χέρι απαλά λίγο πριν το πάρει από πάνω μου για πάντα. Ήμουν σίγουρος ότι ήταν η τελευταία φορά που θα την έβλεπα καθώς μου γύρισε την πλάτη απογοητευμένη. Έκλεισα την πόρτα του σπιτιού μου και έβαλα τα κλάματα. 45 δευτερόλεπτα αργότερα με παίρνει στο τηλέφωνο ‘’ξέχασα το φλασάκι μου’’ ‘’κατεβαίνω να στο δώσω’’ της είπα. Με το που την ξαναβλέπω καθώς της το δίνω της λέω ‘’έχω χάσει τον αυτοσεβασμό μου ρε συ’’. Με κοίταξε και συμφώνησε. Αυτή ήταν οριστικά η τελευταία φορά που την είδα.

Φάση ένα. Σβήστην από παντού. Τα προφίλ της στα social media ήταν τα πρώτα θύματα. Μετά ακολούθησαν τα μηνύματα στο κινητό. Αυτά ήταν λίγο πιο δύσκολα γιατί έπρεπε πρώτα να σβήσω τα μηνύματα που μου είχε στείλει πριν από λίγο ως απάντηση στα μπινελίκια και τις ειρωνείες που της έστειλα δευτερόλεπτα αφού έφυγε. Αποφάσισα να σβήσω όλο το αρχείο των εισερχομένων μου, συμπεριλαμβανομένου και των τελευταίων 8 εισερχόμενων, αδιάβαστα, αλλά καλύτερα αδιάβαστα παρά να μπαίνω στον κόπο να σκέφτομαι. Να την σκέφτομαι.

Φάση 2. Διακοπές. Στις αποσκευές μου είχα 3 αλλαξιές, έναν υπολογιστή χωρίς σύνδεση με το ίντερνετ, δεκάδες gigabyte αταξινόμητης μουσικής που περίμεναν κάποτε ν’ακουστούν, 2 μπουκάλια φτηνό κρασί, 2 πλαστικά μπουκάλια ακόμα πιο φτηνό και θανατερό για το συκώτι τσίπουρο και 2 κούτες αντικαταθλιπτικά. Αποφάσισα να κάνω υπερβολές και τα κατάπινα δύο δύο τα χάπια, ενώ ξεκινούσα τα μεθύσια από το πρωί που ξυπνούσα στο εξοχικό μου το καλοκαίρι που έσβηνε. Τα απογεύματα με χανγκόβερ, ένιωθα μια πληγή τόσο ανοιχτή και βαθιά που το αποχωρισμένο δέρμα ήταν σαν στόμα που μου μιλούσε και ανάβλυζε πόνο.

Φάση 3. Αντικατάσταση δράματος με φτύσιμο από άλλη γκόμενα. 3 σάιμπερ σεξ και μερικές σέξυ φωτογραφίες με υποσχέσεις τρυφερότητας, αρκούσαν για να μπουν προσωρινό τσιρότο στην προηγούμενη πληγή. Ακόμα και αν δεν υπήρχε η άλλη, την κοπέλα θα την γούσταρα έτσι κι αλλιώς. Την μέρα που πήγαμε να το κάνουμε στα αλήθεια, θυμήθηκε κι αυτή τον γκόμενο με τον οποίο είναι ερωτευμένη πραγματικά και έφυγε. Άρχισα να σπάω ότι έβρισκα μπροστά μου. Γκρέμισα μέχρι και πινακίδα στο δρόμο. Όταν επέστρεψα μεθυσμένος στο σπίτι μου, έστειλα μέιλ μέσα στη θολούρα  μου στην ‘βαθειά πληγή’. Την επομένη είδα στα εισερχόμενα μου την ειδοποίηση της απάντησης της. Βγήκα γρήγορα από τα μέιλ μου.

Φάση 4. Αλλαγή περιβάλλοντος για νέες περιπέτειες. Στη νέα πόλη υπάρχουν πολύ περισσότερες επιλογές να γίνεις κομμάτια και να βρεις μια καινούργια αγάπη. Αλλά πρώτα πρέπει να βρεις ζωή. Αλλά πριν απ’αυτό καλείσαι να επιβιώσεις μόνος σου. Στην φάση αυτή ευτυχώς, το μέγεθος της συναισθηματικής απογοήτευσης σε σύγκρισή με την αγωνία του να επιβιώσεις είναι μικρότερο.Υπάρχουν και χειρότερα πράγματα από το να υποφέρεις από έρωτα τελικά.Ότι ελεύθερος χρόνος απομένει, σπαταλιέται στην απόδραση από την πραγματικότητα. Εκεί στο σύμπαν του μυαλού μου παίζει μόνο μια ταινία. Είσαι ή εσύ ή το φάντασμα που έχεις στο μυαλό σου να σε φάει. Σαν έξυπνος άνθρωπος διαλέγω το πρώτο, με αντάλλαγμα ένα κομμάτι του συκωτιού μου.

Φάση 5. Παραγωγή τέχνης. Την σάρκα της την έχω αποχωριστεί εδώ και καιρό. Η σωματική εξάρτηση έχει σταματήσει να υφίσταται με βάση τη θεωρία της θεραπείας των εξαρτήσεων. Η ψυχολογική που απομένει εκτονώνεται σε γράψιμο. Τα πρωινά ξυπνάω ακόμα με έναν έντονο πόνο  αδικίας που διέπραξε εις βάρος μου. Νιώθω τρυπημένος. Χρησιμοποιημένος. Πίστεψα σε μια θρησκεία και τελικά η θεά αποδείχτηκε ένα ανόητο ζώο που ακόμα αντιδρά με βάση το ένστικτο και όχι το μυαλό, ενώ εγώ,ακόμα πιο φελλός που ξεπούλησα τα όνειρά μου για ένα ψίχουλο ευτυχίας, καθώς μια ανώτερη δύναμη με έσπρωχνε προς εκείνη χωρίς να προβάλλουν ιδιαίτερη αντίσταση οι φόβοι μου και οι εκλογικεύσεις της πραγματικότητας.

Φάση 6. Μαγειρική. Το να καταλήγεις μόνος είναι εύκολο. Το να περπατάς μόνος είναι το δύσκολο. Μια καινούργια γυναίκα φαίνεται προσωρινά να μου δίνει λίγη ζωή μια ανάσα ζωής να αντέξω για λίγες μέρες ακόμα χωρίς να σπάσω. Οι χριστουγεννιάτικες διακοπές από την επιβίωση ξυπνάνε τους παλιούς δαίμονες που παίρνουν σάρκα και οστά καθώς σε μεθάνε αναμνήσεις και μυρωδιές την ώρα που τα κομμάτια από τις ρωγμές συνθλίβουν τις πιθανότητες έρωτα με το καινούργιο πρόσωπο και εκσφενδονίζονται με ταχύτητα προς τα μούτρα μου.
Ο κιμάς που μαγείρευα πριν 6 μήνες, καθώς την περίμενα στο σπίτι μου να της κάνω το γεύμα,αλλά δεν ήρθε ποτέ γιατί την τελευταία στιγμή μου το ακύρωσε, μύριζε υπέροχα. Η αστερόσκονη από τα μαλλιά της μύριζε υπέροχα. Όταν μου κρατούσε τα μπράτσα μου για να μην πέσει απ'το πλακώστρωτο με τα τακούνια που φορούσε καθώς κατηφορίζαμε την Καστέλα για το λιμανάκι και βαστιόταν πάνω μου ήταν υπέροχα. Όταν μου φιλούσε τ’αφτί και μετά έμπαινε στο σμαρτάκι της και έφευγε ήταν υπέροχα. Όταν έχανε το δρόμο για το που άφησε το αμάξι της και έπαιρνα το θάρρος να της δείξω που το πάρκαρε και με εμπιστεύονταν ήταν υπέροχα. Όταν ελκυόμασταν 2 ετερώνυμα όντα και λίγο πριν ακουμπήσουμε απωθηθήκαμε, ενώ την έβλεπα να πλησιάζει  λίγο πριν εξαφανιστεί για πάντα, ήταν υπέροχα. 

Έχω φανταστεί όλες τις δυνατές απαντήσεις που μπορεί να έχει το μειλ που δεν άνοιξα. Κάθε φορά που δέχομαι ένα καινούργιο από άσχετους, παίρνω ένα βιβλίο που το τοποθετώ στην οθόνη για να κρύβει το σημείο που βρίσκεται το δικό της για να διαβάσω και να σβήσω τα υπόλοιπα εισερχόμενα. Μια μαύρη τρύπα που έχω πια συνηθίσει να πηδάω,μιας που αν πέσω μια μέρα ξανά μέσα της δε θα ξαναβγώ, μια όρκα-φάλαινα που θα με καταπιεί αμάσητο. Μια μέρα είτε θα φανώ δυνατός και θα το ανοίξω,είτε θα σπάσω από αδυναμία και θα το ανοίξω. Προς το παρόν φοβάμαι. Ότι και να μου γράφει ή θα είναι κάτι πολύ κακό ή κάτι λίγο κακό που θα με κάνει να ελπίζω στο ψεύτικο, πράγμα αρκετά κακό κι από μόνο του. Προτιμώ την άγνοια ως την καλύτερη σιωπή.