Ήταν ένα μικρό παιδί. Πήγαινε στα νήπια εδώ και λίγους μήνες. Τα υπόλοιπα παιδάκια ήταν αόρατα για εκείνον. Οι γονείς του τον αγαπούσαν τόσο, που κάθε 2η Πέμπτη του έπαιρναν και ένα παιχνιδάκι δώρο. Μια Πέμπτη του πήραν το πιο όμορφο παιχνίδι που είχε δει. Ήταν ένα τηλεκατευθυνόμενο αμαξάκι. Το ερωτεύτηκε ακαριαία. Έζησε τις πιο μαγευτικές περιπέτειες μέσα στο κεφαλάκι του καθώς έπαιζε μαζί του. Ήταν ευτυχισμένος. Δεν ήθελε να το αποχωριστεί ούτε μια στιγμή. Και έτσι αναγκάστηκε να το πάρει μαζί του στο σχολείο. Στο πρώτο διάλειμμα δοκίμασε το τηλεκατευθυνόμενο στην άμμο κάτω από την κόκκινη τσουλήθρα. Τα άλλα παιδάκια τον παρακολουθούσαν καθώς το καθοδηγούσε. Στην τάξη μέσα, του ήρθε η πιο ανόητη παρόρμηση να κάνει τη ζωή του πιο ενδιαφέρουσα. Να το θάψει μέσα στην άμμο και να το ξεθάψει στο επόμενο διάλειμμα να δει πόση ώρα θα αντέξει μακρυά του. Και το κανε. Άνοιξε μια μεγάλη λακκούβα και το έχωσε μέσα. Το κουδούνι για μέσα χτύπησε. Η ώρα περνούσε βασανιστικά, έχοντας συνειδητοποιήσει την μαλακία του. Με το που χτύπησε ξανά το κουδούνι έφυγε σφαίρα από την τάξη τρέχοντας στον διάδρομο μέσα σε αγωνία. Πηγαίνει στην κόκκινη κούνια, σκάβει την άμμο και το παιχνιδάκι είχε κάνει φτερά. Έσκαψε και όλες τις υπόλοιπες κούνιες στην μικρή πιθανότητα να είχε ξεχάσει την ακριβή τοποθεσία του θησαυρού του. Γύρισε σπίτι του γεμάτος ενοχές προσπαθώντας να κρύψει το κλάμα του. Πόσο μπούφος...Η πρώτη του απώλεια. Του πήρε πολλά χρόνια μέχρι να πονηρευτεί τους ανθρώπους και να προστατεύει αυτά που αγαπούσε πιο πολύ, καλύτερα. Ακόμα προσπαθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου