Σάββατο 4 Δεκεμβρίου 2010

Η απλή εξήγηση της συνωμοσίας των μετρίων στα μικρά αστικά κέντρα, by Dr Leftlover, eng.


Όταν μια Αθηναία γνωστή μου ανέβηκε πάνω στα μέρη μου και βγήκαμε για ποτό, της έλεγα οτι οι γκόμενες εδώ ναι μεν, δείχνουν πιο ωραίες, αλλά το παίζουν και πιο δύσκολες, είναι λιγότερο δεκτικές σε κάποιον που θέλει να τις κάνει πέσιμο- αν εξαιρέσουμε φυσικά τις ήδη «πιασμένες (=είναι ερωτευμένες με τον γκόμενο τους και δεν τους ενδιαφέρει να πηδηχτούν μαζί σου και όχι αναγκαστικά ότι δεν έχουν γκόμενο)» και ακόμα και αυτές που έχουν γκόμενο θα σου το δείξουν τόσο επιδεικτικά επειδή σχεδόν θέλουν να σε κάνουν να νιώσεις άσχημα. Ειδικά κάποιες που παριστάνουν τις όμορφες σχεδόν παρακαλάνε να έρθεις να τις πεις γεια για σου δείξουν ότι ΚΑΙ αυτές τα κατάφεραν να πηδηχτούν μετά από ένα χρόνο και βρήκαν κάποιον λίγο να παριστάνει τον άντρα τους. Μου απάντησε η φίλη μου "ρε συ,the grass is always greener on the other side" δηλαδή, ότι και στην Αθήνα ή στη Νέα Υόρκη να πήγαινα παντού το ίδιο είναι. Παρόλα αυτά, από την μια νιώθω ότι η φίλη μου έχει μεν δίκιο, και από την άλλη όμως αυτή την συμπεριφορά, δεν την εισπράττω μόνο από τις γλυκές μου συμπολίτισσες, αλλά και από συναδέλφους-ανταγωνιστές στο κυνήγι της επαγγελματικής επιτυχίας όταν θέλεις να συνεργαστείς μαζί τους. Λες όλοι εμείς που λέμε, ότι «οι συμπολίτες σου άμα δουν ότι πας να φτάσεις το ταβάνι σε τραβάν κάτω» να είμαστε ακόμα ένα κομμάτι του κλισέ –Βασιλάκη Καϊλα «άτιμη κοινωνία? Τα συμφέροντα δεν μ’ άφησαν να προκόψω?» Δεν το νιώθω. Πως άραγε μπορούμε να υπερκεράσουμε το εν λόγω παράδοξο-αδιέξοδο και να γίνουμε εκδικητικές πικρόχολες σκατόψυχες κατίνες και συνεχίζουμε ανενόχλητες να βρίζουμε την πόλη μας και πάντα θα ρίχνουμε το φταίξιμο στους άλλους? Και έτσι κατέληξα στην θεωρία των πληθυσμών....
Σε μια γραμμή συνοψίζεται ότι: όσο μικρότερος είναι ο πληθυσμός μιας πόλης τόσο μεγαλύτερο ρόλο παίζει η υποκειμενική αξία παρά η αντικειμενική αξία ενός υποκειμένου.
Ότι όσο μικρότερο είναι το δείγμα, τόσο μεγαλύτερη λανθάνουσα αξία παίρνει αυτό που κυνηγάς.
Για παράδειγμα, αν 3 βλάχοι σε βλέπουν σαν ωραία γκόμενα, αυτό ΔΕΝ ΣΗΜΑΙΝΕΙ οτι είσαι ωραία γκόμενα. Αν σε βλέπουν όμως 3.000.000 μάτια τότε λόγω σίγουρα το αν όντως είσαι ωραία γκόμενα θα είναι πιο αντικειμενικό. Και άρα όταν θα ξέρεις οτι κολλάς μια ωραία κοπέλα στο Βερολίνο, στην Νέα Υόρκη, θα ποντάρεις θεωρητικά Λ Ι Γ Ο Τ Ε Ρ Α χρήματα στο θεωρητικό γραφείο στοιχημάτων προκειμένου να την κατακτήσεις (διότι πολυ απλά γνωρίζεις οτι θα χάσεις κ για αυτό ποντάρεις πχ, 5 σεντ). Αντίστοιχα στην Αθήνα, που είναι μικρότερος πληθυσμός θα ποντάρεις 5 ευρώ για να έχεις το αντίστοιχο κέρδος μιας που η απόδοση στην κατάκτηση του αντικειμένου από 150 που έδινε η εταιρία, στην Αθήνα λόγω μικρότερου-θεωρητικά- ανδρικού ανταγωνισμού θα πέσει στο 15. Ενώ στη Θεσσαλονίκη, 3 βλάχοι θα παλέψουν για μια γκόμενα, οπότε η εταιρία θα σου δώσει 1,5 και εσύ θα πρέπει να ποντάρεις 50 ευρώ για να πιάσεις το ίδιο κέρδος. Και 3 βλάχοι μπορεί σίγουρα να μην είναι αρκετοί για να πουν την ωραία γκόμενα αντικειμενικά ωραία, αλλά σίγουρα η «ωραία» της Θεσσαλονίκης θα βλέπει για την πάρτη της να ποντάρουν οι άλλοι 50 ευρα, οπότε,η αξία της μεγαλώνει, οπότε πως να μην γίνει κακομαθημένη αλαζονική σκύλα που θα σου γυρίσει την πλάτη,οπότε πως να μην βγει η «λανθασμένη φήμη» ότι οι θεσσαλονικιές είναι πιο όμορφες. Δεν είναι πιο όμορφες δηλαδή, εμείς είμαστε λιγότεροι και παλεύουμε για την ίδια γκόμενα, οπότε τις λέμε ομορφότερες.
Πάμε στο ζήτημα της εργασίας τώρα με την ίδια λογική. Υπάρχουν στην ερωτική μου πόλη για πχ, 1 θέση εργασίας διαθέσιμη. Και θα πάνε 5- 10 υποψήφιοι. Το ενδεχόμενο κέρδος του αφεντικού θα είναι ισοσκελισμένο αν διαλέξει κάποιον με ελαφρά μικρότερη αξία στη δουλειά αλλά μεγαλύτερη κοινωνική αξία στο χωριό του. Είναι για αυτόν πιο συμφέρον να προσλάβει κάποιον που μπορεί να τον θεωρεί και φίλο ή να έχει έμμεσο κέρδος από εκείνον στον οποίο κάνει χάρη παρά κάποιον απλά καλύτερο και όχι πάρα μα πάρα πολύ καλύτερο*. Είναι ανθρώπινη φύση εξάλλου μεταξύ 2 ατάλαντων να προτιμάται εκείνος που έχει περισσότερους φίλους παρά εκείνος που προσπαθεί περισσότερο. Και αυτό μετά από λίγο καιρό μετατρέπεται στο «όσο περισσότερες συστάσεις έχεις από τους ανθρώπους, τόσο λιγότερο προσπαθείς για να κάνεις τη δουλειά σου καλύτερη από αυτό που ήταν». Έχουν μεγαλύτερη αξία δλδ, οι συστάσεις που έχεις παρά η αντικειμενική σου αξία στον χώρο της δουλειάς, γιατί ο ποιοτικός ΣΟΥ έλεγχος γίνεται σε μικρότερο δειγματοληπτικό χώρο και τα αποτελέσματά του μπορούν να μαγειρευτούν ανάλογα με το τι επιλέγει να «δει» κάποιος.
Τώρα, αν είμαστε στην Νέα Υόρκη που για την ίδια θέση εργασίας αντιστοιχούν 1000 αιτούντες, τα πράγματα γίνονται από μόνα τους πιο απρόσωπα άρα και πιο αντικειμενικά. Επιπλέον το κοινωνικό κέρδος του Εργοδότη στο να κάνεις «χάρη σε κάποιον» μειώνεται σημαντικά. Έτσι μπορεί μεν θεωρητικά να έχεις στη Θεσσαλονίκη, 10% πιθανότητα να προσληφθείς ενώ στη Νέα Υόρκη 0,1% αλλά άμα εσύ δεν έχεις φίλους και οι άλλοι υποψήφιοι ξέρουν να γλύφουν ή έχουν μεγαλύτερο βύσμα από σένα πρακτικά δεν έχεις καμία πιθανότητα. Οπότε για να πας να δουλέψεις άμα είσαι μόνος άνθρωπος χωρίς φίλους πρέπει να μεταναστεύσεις σε μεγάλο αστικό κέντρο.
Τέλος, στη Θεσσαλονίκη, άμα πας να ξεφύγεις από τη μετριότητα των συνωμοτών, ξεκινάει το θάψιμο και η απαξίωση, διότι δεν πρέπει να πας κόντρα στην ανθρώπινη φύση της τεμπελιάς, του μεγαλύτερου κέρδους με την λιγότερη προσπάθεια (που αυτό συμπληρώνεται με τους περισσότερους φίλους). Είναι σαν να «χαλάς την πιάτσα» ρε παιδί μου και εσύ θες να πουλήσεις το ίδιο προϊόν σε καλύτερη ποιότητα και καλύτερη τιμή και θα πέσουν να σε φάνε γιατί είσαι μόνος και δεν σε προστατεύει κανένας. ΜΗΝ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙΣ ΚΑΛΥΤΕΡΟΣ, ΒΓΑΙΝΕ ΓΙΑ ΜΠΥΡΕΣ ΚΑΙ ΜΙΛΑ ΜΕ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΜΕ ΑΛΛΑ ΛΟΓΙΑ ΣΤΟΝ ΧΡΟΝΟ ΤΗΣ ΑΥΤΟΒΕΛΤΙΩΣΗΣ. Έτσι και αλλιώς το να μιλάμε για τα «πρότζεκτ μας», έχει λιγότερη δυσκολία από το να σκεφτόμαστε και να δουλεύουμε για αυτά, έτσι δεν είναι? Με απλά νούμερα. Εκεί που χρειάζεται κάποιος 1000 ώρες εργασίας για να γίνει ανταγωνιστικός και να δουλέψει σ’ενα πόστο, με 10 φίλους χρειάζεται απλά 100 ώρες εργασίας για το ίδιο πόστο, αν αυτός βρίσκεται σε μια πόλη μεγέθους Θεσσαλονίκης.
*μιας που ο πάρα πολύ καλύτερος ήδη θα έχει λοιδοριθεί και απορριφθεί ως «περίεργος, μαλάκας κτλ».
Και με αυτήν την λογική επιλέγω την μετανάστευση. Ακόμα και εγώ να παραμένω μάπα στις δεξιότητές μου στο πέσιμο, έχω καλύτερες πιθανότητες να ΕΙΣΠΡΑΞΩ μια ΚΑΛΥΤΕΡΗ συμπεριφορά από το αντικείμενο που πέφτω (ή και μια θέση εργασίας), ακόμα και αυτό αν είναι ένα «ευχαριστώ δεν θα πάρω». The key-word is καλύτερη συμπεριφορά, μιας που η ωραία γνωρίζει οτι είναι ωραία και δεν θα σε κάνει να νιώσεις άσχημα για αυτό ή να τρέχεις σαν ποντικός πίσω από ανθρώπους που αντιπαθείς προκειμένου να την ξαναδείς. Γιατί όπως έχω ξαναγράψει σ’αυτό το μπλογκ, σαν πολλές χοντροκόλες beauty queens να έχουν μαζευτεί τώρα τελευταία σε αυτήν την χοντροκολο-ερωτική-πόλη..

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου