Πέμπτη 2 Δεκεμβρίου 2010

Η Οδύσσεια της γκαντεμιάς



Τελικά όταν κρίνω με όρους «επικαιρότητας» ή με όρους συλλογικού δικαίου συνήθως όταν αποστασιοποιούμαι μετά από καιρό, αντιλαμβάνομαι αργότερα ότι ήμουν προβατάκι γάλακτος μπεεεεε. Ήμουν 25 χρονών και έκραζα στον εξώστη την ΤΡΟΙΑ με τον Brad Pitt. Τώρα που το ξανασκέφτηκα, ίσως και να παραήμουν σκληρός. Η ταινία ήταν μια διασκεδαστικότατη ταινία γιατί βασιζότανε στην ειλικρίνεια των χαρακτήρων της. Ο Έκτορας, αντιπροσώπευε τον γνήσιο ευπατρίδη, αυτόν που πιστεύει ότι πατρίδα είναι η γυναίκα του, το παιδί του, ο μπαμπάς του, οι κολλητοί του, τα στέκια που συχνάζει, οι πολίτες που ζουν στην πόλη. Είναι αυτό ακριβώς που δεν είμαι εγώ, αλλά όταν το βλέπω δεν έχω παρά να το σεβαστώ. Φυσικά αν είχα ένα περιβάλλον σαν και αυτό θα έδινα και τη ζωή μου να το υπερασπιστώ. Και ο Οδυσσέας τί ήταν? Ο καινοτόμος. Μαζί με την εξυπνάδα του όμως του κόλλησαν και μια κατάρα. Το να είναι γκαντέμης. Σα να ήξερε κάτι ο Όμηρος. Το μυαλό του αύξανε τις πιθανότητες επιτυχίας. Γιαυτό και ερχόταν η τύχη ως γκαντεμιά για την συμπαντική μπαλάντζα. Λες εσύ «οκ βρήκα έναν κουλ τρόπο να τελειώσουμε τον πόλεμο» «και εξαιτίας σου σφάζονται γυναίκες και παιδιά. Για να γυρίσεις στο κολόσπιτό σου μια ώρα αρχύτερα. Ε, αντε και γαμήσου» λέγαν οι θεοί, και αυτό που πολλοί λένε μέσα τους η αίσθηση της ισορροπίας. Πληρώνεις και το τίμημα να χάνεσαι για καμιά δεκαετία και να πολεμάς με τις θάλασσες κάνεις και μια μίνι γενοκτονία τους μνηστήρες και όλα καλά. Η θεωρία των μεγάλων αριθμών (άπειρες ζαριές με άπειρο ποτ) always settles the score.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου