Στον κήπο με τα γιασεμιά βαδίζω μόνος μου έχοντας τις τσέπες μου γεμάτες ναρκωτικά. Ξαφνικά μια κλούβα της αστυνομίας φράζει την είσοδο.Οι έμποροι έχουν φύγει πανικόβλητοι και εγώ περπατώ γρήγορα κατα πάνω τους. Πού πας ρε μαλάκα τόσο γρήγορα στο στόμα του λύκου? Ένα μόνο όνειρο είδες στην φτωχή ζωή σου και λίγο πριν πραγματοποιηθεί ήταν ήδη αργά γιατί ξύπνησες. Το ξυπνητίρι βαρούσε δυνατά το πρωί και δεν άκουσες την φωνουλα σου να λέει μέσα σου ‘‘θα έρθει αστυνομία σήμερα, μη πας’’ αλλά όπως πάντα έκανες πως δεν την άκουσες, κι άνοιξες την πόρτα βιαστικά. Και νάσου εδώ τώρα, ένα ζευγάρι αστυνομικών πλησιάζει κατά πάνω σου. Σκέφτομαι να αλλάξω πορεία θα με καταλάβουν. Να ρίξω το σταφ από τις τσέπες μου θα με δουν. Ακτ νάτουραλ. Παραδώσου εσύ πρώτος. Κάντους την έκπληξη. Η καρδιά σου χτυπάει. Πάντα ήξερες πως η ζωή σου θα τελειώσει άδοξα, σε κάποιο δυστύχημα, σε κάποια στυγερή δολοφονία, σε κάποια φυλακή, σε κάποια αυτοκτονία ενώ θα ακούς την αναπνοή σου να σιγοσβήνει σαν ένα μαγευτικό τραγούδι που θα ακούσεις για πρώτη και τελευταία φορά στο fade out. Αψήφισέ το. Συνέχισε να περπατάς. Κάνε πως δε σε νοιάζει. Κάνε ρέιζ πριν το φλοπ. Η πιο προβλέψιμη μπλόφα. Το ζευγάρι με κοιτά καχύποπτα και με προσπερνά. Η πέτρινη έξοδος του κήπου είναι κοντά. Βγαίνω στον δρόμο. Μάλλον δεν ψάχναν για τυπικούς τυφλούς σαν κι εμένα. Ένιωσα ότι οι θεοί για μιά φορά μου την χάρισαν. Δώρο θα πεί το γραφείο τύπου του εγωισμού μου που προσπαθώ κάθε μέρα να επιβιώσω ακολουθώντας τους κανόνες τους. 
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου