Δεν επιθυμώ στη δική μου εκδοχή της δεκαετίας να σας πετάω ονόματα μόνο κ μόνο να ερεθιστείτε με την βίνταζ λαγνεία μου και να γουστάρετε με τους εαυτούς σας καθώς θεωρείστε και πολύ προχωρημένοι, υπάρχουν αρκετά ζώα στα διάφορα site να το κάνουν αυτό αντί για μένα, αν και δεν υπόσχομαι να μην υποκύψω έστω και για λίγο για την προσωπική μου ευχαρίστηση.
Αυτό που εγώ θυμάμαι, πέρα από τα κίτς πράγματα, ήταν η διάχυτη ευδαιμονία που επικρατούσε τουλάχιστον στο σπίτι μου. Συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια, πριν φύγω έχω συλλάβει τη μάνα μου να αναπολεί τα χαμόγελα των ευτυχισμένων ημερών που ξεθωριάζουν μέρα με τη μέρα στο άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες καθώς τα ξεφυλλίζει, πάντα με τον αναστεναγμό ‘’τα καλύτερά μας χρόνια ήταν αυτά’’. Μα γιατί? γιατί και τον πατέρα μου και τη μάνα μου τους είχαν βολέψει οι δικοί τους στο δημόσιο και είχαν και τη δουλειά του Πεθερού να βγάζουν τα εξτραδάκια τους μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος στη Γιουκοσλαβία διότι οι μεγάλοι πελάτες ήταν οι Σέρβοι όσον αφορούσε το εμπόριο ποτιστικών ειδών. μ’άλλα λόγια τα παίρναμε από δυο μεριές.
Δε θα ξεχάσω τα επικά γλέντια που γινόταν κάθε Kυριακή στα εξοχικά μας, με τον πατέρα μου να ψήνει από το πρωί τα κρέατα και να φωνάζει κάθε λογιών νοματαίους να τους κάνει το τραπέζι. Στις φωτογραφίες ακόμα φιγουράρουν χαμογελαστές μητέρες περήφανες για τα τέκνα τους που αργότερα έγιναν έμποροι ναρκωτικών ή κομμώτριες και μπαμπάδες την ώρα που δαγκάνουν το κόκαλο από τη μπριζόλα και ηδονίζονται σα να πήραν ένα χιλιόμετρο κοκαίνη, ενώ τώρα έχουν γίνει λίπασμα στο χόρτο για τα επόμενα ζωντανά που θα καταλήξουν στα στόματα άλλων.
Δε θα ξεχάσω τις δεύτερες Πέμπτες που μας παίρναν οι μπαμπάδες μας στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο να δούμε τον Γκάλη και να τσεκάρουν την γκόμενά του που καθόταν στα επίσημα, λίγο καιρό πριν βρει τραγικό θάνατο σ’ενα τροχαίο, ενώ μαζεύαμε τις υπογραφές των παιχτών σε μια κόλλα χαρτί που αργότερα θα μοιράζονταν σε φωτοτυπία σε όλους τους μαλάκες μπασκετόβιους συμμαθητές μας του Μαντουλίδη. Δε θα ξεχάσω τις Κυριακές που στηνόμασταν στο Καυτατζόγλειο για να δούμε τον Χ’‘παναγή να βάζει γκόλ από κόρνερ σε ματς με τον Εθνικό Πειραιά που έληξε 1-1 καθώς τα διαφημιστικά χαρτάκια με την εφημερίδα του Κωσκοτά 24 ώρες μοιράζονταν για να πετάξουμε.
Δε θα ξεχάσω που επέστρεφαν οι δικοί μου από τις καλοκαιρινές διακοπές στο εξωτερικό και ξεχείλιζε το ανσανσέρ από παιχνίδια μόλις περιμέναμε με τον αδερφό μου με λαχτάρα να έρθουνε τα δώρα. Εννοείται ότι δεν μας έλειπαν οι γονείς μας όσο τους περιμέναμε, αλλά υπήρχε η αναμονή του ότι θα έρχονταν από το παιχνιδάδικο του Λονδίνου κάτι τόσο πρωτόγνωρο και πολύτιμο όσο ο ‘‘Λίθος’’ του Κιούμπρικ από την Οδύσσεια 2001 να το περιεργαζόμαστε σαν τις μαιμούδες.Ήμασταν νεόπλουτοι και τρώγαμε ζουμερές μπριζόλες στις χασαποταβέρνες της Περαίας. και συνεχίσαμε να προσπαθούμε να ζούμε σαν νεόπλουτοι ακόμα και όταν τα χρήματα άρχισαν να λιγοστεύουν στα 90’s. Τώρα πάλι βλέπω μπριζόλες κάθε Κυριακή να ψήνονται στα πάρκα, αλλά σε μια άλλη μεριά της γης ενώ τα ‘‘άχτεν- βούχτεν’‘ που ακούω, ακόμα μου κάθονται, να σας πω την αλήθεια στον λαιμό.
Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε χωρίς να μας έχουν χαλάσει ποτέ το χατίρι να μη μας λείψει τίποτα. όταν ήμασταν μωρά, μας παίρναν το καράβι των πειρατών που θέλαμε, αργότερα μας πήγαν στα καλύτερα σχολεία μετά στους καλύτερους φροντιστές, μετά όταν περάσαμε στο πανεπιστήμιο μας πήραν το αμάξι για να βγαίνουμε βόλτες με τις γκόμενες και όταν αργότερα πήραμε τα πτυχία, μας βρήκαν αμέσως τους κατάλληλους βουλευτές για να μας βολέψουν στις δουλειές. Μας τα πρόσφεραν όλα εκτός από τον τρόπο του πως να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας. Και αυτό σε κάνει μακροπρόθεσμα μαλθακό.Και η κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους.Μας μάθανε να παραχωρούμε κομματάκια της ελευθερίας μας για τη βόλεψή μας και αυτό μετέπειτα στις σχέσεις να μετατράπηκε στο ‘’ας κάτσω με τον μαλάκα που ξενέρωσα λίγο ακόμα μπας και νιώσω λίγο περισσότερη ασφάλεια μιας που μου δίνει ησυχία και που να τρέχεις στα μπαρ και στα facebook μιλώντας με τον κάθε άσχετο νυχτιάτικα’’.
Υπάρχει όμως και κάτι θετικό από μια τέτοια ανατροφή. μπορεί να μην έχουμε την σκληράδα να επιβιώσουμε σε εποχές κρίσης αλλά είμαστε ευγενικοί. το να προσφέρεις από το περίσσεμα σου, το να θέλεις να μοιράζεσαι. Και το να ζεις σε δύσκολες εποχές χωρίς να είσαι κρετίνος κάτι είναι και αυτό, διότι αργά η γρήγορα μπορείς να σκληραγωγηθείς και να ωριμάσεις, αλλά δυστυχώς η αγωγή και οι καλοί τρόποι μαθαίνονται σε μικρή ηλικία.
Αυτό που εγώ θυμάμαι, πέρα από τα κίτς πράγματα, ήταν η διάχυτη ευδαιμονία που επικρατούσε τουλάχιστον στο σπίτι μου. Συχνά πυκνά τα τελευταία χρόνια, πριν φύγω έχω συλλάβει τη μάνα μου να αναπολεί τα χαμόγελα των ευτυχισμένων ημερών που ξεθωριάζουν μέρα με τη μέρα στο άλμπουμ με τις παλιές φωτογραφίες καθώς τα ξεφυλλίζει, πάντα με τον αναστεναγμό ‘’τα καλύτερά μας χρόνια ήταν αυτά’’. Μα γιατί? γιατί και τον πατέρα μου και τη μάνα μου τους είχαν βολέψει οι δικοί τους στο δημόσιο και είχαν και τη δουλειά του Πεθερού να βγάζουν τα εξτραδάκια τους μέχρι να ξεσπάσει ο πόλεμος στη Γιουκοσλαβία διότι οι μεγάλοι πελάτες ήταν οι Σέρβοι όσον αφορούσε το εμπόριο ποτιστικών ειδών. μ’άλλα λόγια τα παίρναμε από δυο μεριές.
Δε θα ξεχάσω τα επικά γλέντια που γινόταν κάθε Kυριακή στα εξοχικά μας, με τον πατέρα μου να ψήνει από το πρωί τα κρέατα και να φωνάζει κάθε λογιών νοματαίους να τους κάνει το τραπέζι. Στις φωτογραφίες ακόμα φιγουράρουν χαμογελαστές μητέρες περήφανες για τα τέκνα τους που αργότερα έγιναν έμποροι ναρκωτικών ή κομμώτριες και μπαμπάδες την ώρα που δαγκάνουν το κόκαλο από τη μπριζόλα και ηδονίζονται σα να πήραν ένα χιλιόμετρο κοκαίνη, ενώ τώρα έχουν γίνει λίπασμα στο χόρτο για τα επόμενα ζωντανά που θα καταλήξουν στα στόματα άλλων.
Δε θα ξεχάσω τις δεύτερες Πέμπτες που μας παίρναν οι μπαμπάδες μας στο Αλεξάνδρειο Μέλαθρο να δούμε τον Γκάλη και να τσεκάρουν την γκόμενά του που καθόταν στα επίσημα, λίγο καιρό πριν βρει τραγικό θάνατο σ’ενα τροχαίο, ενώ μαζεύαμε τις υπογραφές των παιχτών σε μια κόλλα χαρτί που αργότερα θα μοιράζονταν σε φωτοτυπία σε όλους τους μαλάκες μπασκετόβιους συμμαθητές μας του Μαντουλίδη. Δε θα ξεχάσω τις Κυριακές που στηνόμασταν στο Καυτατζόγλειο για να δούμε τον Χ’‘παναγή να βάζει γκόλ από κόρνερ σε ματς με τον Εθνικό Πειραιά που έληξε 1-1 καθώς τα διαφημιστικά χαρτάκια με την εφημερίδα του Κωσκοτά 24 ώρες μοιράζονταν για να πετάξουμε.
Δε θα ξεχάσω που επέστρεφαν οι δικοί μου από τις καλοκαιρινές διακοπές στο εξωτερικό και ξεχείλιζε το ανσανσέρ από παιχνίδια μόλις περιμέναμε με τον αδερφό μου με λαχτάρα να έρθουνε τα δώρα. Εννοείται ότι δεν μας έλειπαν οι γονείς μας όσο τους περιμέναμε, αλλά υπήρχε η αναμονή του ότι θα έρχονταν από το παιχνιδάδικο του Λονδίνου κάτι τόσο πρωτόγνωρο και πολύτιμο όσο ο ‘‘Λίθος’’ του Κιούμπρικ από την Οδύσσεια 2001 να το περιεργαζόμαστε σαν τις μαιμούδες.Ήμασταν νεόπλουτοι και τρώγαμε ζουμερές μπριζόλες στις χασαποταβέρνες της Περαίας. και συνεχίσαμε να προσπαθούμε να ζούμε σαν νεόπλουτοι ακόμα και όταν τα χρήματα άρχισαν να λιγοστεύουν στα 90’s. Τώρα πάλι βλέπω μπριζόλες κάθε Κυριακή να ψήνονται στα πάρκα, αλλά σε μια άλλη μεριά της γης ενώ τα ‘‘άχτεν- βούχτεν’‘ που ακούω, ακόμα μου κάθονται, να σας πω την αλήθεια στον λαιμό.
Και κάπως έτσι μεγαλώσαμε χωρίς να μας έχουν χαλάσει ποτέ το χατίρι να μη μας λείψει τίποτα. όταν ήμασταν μωρά, μας παίρναν το καράβι των πειρατών που θέλαμε, αργότερα μας πήγαν στα καλύτερα σχολεία μετά στους καλύτερους φροντιστές, μετά όταν περάσαμε στο πανεπιστήμιο μας πήραν το αμάξι για να βγαίνουμε βόλτες με τις γκόμενες και όταν αργότερα πήραμε τα πτυχία, μας βρήκαν αμέσως τους κατάλληλους βουλευτές για να μας βολέψουν στις δουλειές. Μας τα πρόσφεραν όλα εκτός από τον τρόπο του πως να κυνηγήσουμε τα όνειρά μας και να σταθούμε μόνοι μας στα πόδια μας. Και αυτό σε κάνει μακροπρόθεσμα μαλθακό.Και η κρίση μας βρήκε απροετοίμαστους.Μας μάθανε να παραχωρούμε κομματάκια της ελευθερίας μας για τη βόλεψή μας και αυτό μετέπειτα στις σχέσεις να μετατράπηκε στο ‘’ας κάτσω με τον μαλάκα που ξενέρωσα λίγο ακόμα μπας και νιώσω λίγο περισσότερη ασφάλεια μιας που μου δίνει ησυχία και που να τρέχεις στα μπαρ και στα facebook μιλώντας με τον κάθε άσχετο νυχτιάτικα’’.
Υπάρχει όμως και κάτι θετικό από μια τέτοια ανατροφή. μπορεί να μην έχουμε την σκληράδα να επιβιώσουμε σε εποχές κρίσης αλλά είμαστε ευγενικοί. το να προσφέρεις από το περίσσεμα σου, το να θέλεις να μοιράζεσαι. Και το να ζεις σε δύσκολες εποχές χωρίς να είσαι κρετίνος κάτι είναι και αυτό, διότι αργά η γρήγορα μπορείς να σκληραγωγηθείς και να ωριμάσεις, αλλά δυστυχώς η αγωγή και οι καλοί τρόποι μαθαίνονται σε μικρή ηλικία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου