High school reunion

Τα κουλ παιδιά, αυτά που όλοι ήθελαν να τους κάνουν παρέα και τα κοριτσάκια ήταν ερωτευμένα μαζί τους, τη δεκαετία του 90 στο αυστηρό χριστιανοδεξιό κλαιν μάιν copy paste της πλάκας του Αμερικάνικου κολλεγίου που πηγαίναμε, ασχολούνταν όλα με το μπάσκετ. Όλοι εμείς ήμασταν γόνοι είτε μεσαίας τάξης (και λίγο παραπάνω) οικογενειών που δεν είχαν αρκετά λεφτά για το αυθεντικό κολλέγιο, είτε βλαχο-νεόπλουτων που νόμιζαν οτι το αυθεντικό δεν είχε καμιά διαφορά από την παρωδία σχολείο που στηριζόταν στο πολύ δίκαιο κόνσεπτ «κάντα να μισήσουν την δουλειά με το να φορτώνονται με περιττές μαλακίες στερώντας τους όλο τους τον ελεύθερο χρόνο και αν την κοπανήσουν καμιά μέρα θα βάλουν ρουφιάνους να τα εντοπίσουν και τ’αλλάξουν τον αδόξαστο στις τιμωρίες, εκτός και αν είναι ψηλοί και παίζουν μπάσκετ οπότε μπορούν να τη σκαπουλάρουν σχεδόν από τα πάντα», γιατί ως γνωστών το μπάσκετ ήταν αρκετά της μοδός ανάμεσα στα παιδιά των πλούσιων φλώρων εκείνη την εποχή που συναγωνίζονταν για το ποιά ομάδα φλώρων θα πάρει το πρωτάθλημα.
Έτσι λοιπόν δημιουργήθηκε μια ιδιότυπη κάστα μεταξύ των «γαμάτων», που παίζαν μπάσκετ αλλά δεν ήταν ιδιαίτερα καλοί σε αυτό, απλά είχαν τις κατάλληλες διασυνδέσεις για να κάθονται μεν στον πάγκο, αλλά να έχουν το εισητήριο της σχολικής γαματοσύνης , το οποίο και εξαργύρωναν στις κοσμικές παραλίες Χαλκιδικής τα καλοκαίρια να έχουν πάντα ένα κλεισμένο τραπέζι στο όνομά τους και οι υπόλοιποι κουτσομπόληδες να τους κοιτάζουν. Εμείς οι υπόλοιποι, μάταια προσπαθούσαμε με προπονήσεις, ιδρώτα και σε κάθε διάλλειμα να παίζουμε μεταξύ μας στις διπλανές μπασκέτες (όχι στις καλές που είχαν και εξέδρα μάλιστα για να κάθονται οι γκομενίτσες να χαζεύουν αγοράκια που τρέχουν πάνω κάτω), να πάρουμε τη θέση τους για να έχουμε και εμείς μοίρα στον ήλιο των γαμάτων. Αλλά όχι μόνο τρώγαμε πόρτες από τα κολομαγαζιά τους και τις «ωραίες» του σχολείου, αλλά τρώγαμε και την κοροιδία τους που δεν αξιωθήκαμε να γίνουμε δημοφιλείς σαν και αυτούς και μείναμε στην κοινωνική αφάνεια, χαζεύοντάς τους να τους χαζεύουν οι «ωραίες» με θαυμασμό, διότι πάντοτε μεταξύ 2 ισάξιων ατάλαντων που ο ένας προσπαθεί και ο άλλος έχει «τους σωστούς φίλους» , επιλέγεται ο δεύτερος. Με άλλα λόγια φάγαμε το πραγματικό πρόσωπο του καπιταλισμού από πρώτο χέρι από τα 14 μας κιόλας χρόνια.
Τα χρόνια πέρασαν, και εγώ έμεινα να αγωνίζομαι μόνος ενάντια όλων αφού έχω φάει τη μία ήττα πίσω από την άλλη, έχω επαναπροσδιορίσει τον εαυτό μου δεκάδες φορές, έχω σπουδάσει 10 χρόνια και έχω αλλάξει 3 καριέρες, διότι ως γνωστόν «αν κάτι δεν πετυχαίνει, δοκίμασε κάτι άλλο» και οι άλλοι οι «γαμάτοι» παραμένουν «γαμάτοι» στα ματια της κοινωνίας δηλαδή της χαζοβιόλας συμμαθήτριας που βρίσκεται σε κώμα, είναι βολεμένοι στις επιχειρήσεις των πατεράδων τους και συνεχίζουν να κλείνουν πρώτη θέση στα κολομάγαζα στις κοσμικές παραλίες της Χαλκιδικής και να πίνουν μπύρες ενώ χασκογελάνε οι γυναίκες τους, οι πρώην «ωραίες» ,που τώρα ο κόλος τους έχει γίνει σαν της θείας μου της Ουρανίας (δηλαδή τεράστιος). Έχουν μείνει στάσιμοι. Το είδος τους πέτυχε από μικρή ηλικία και τώρα βλέπουν τον κόσμο όπως τον έβλεπαν όταν ήταν στα 14. Εγώ από την άλλη στην ίδια ηλικία των 30 και κάτι, βλέπω τον κόσμο από τα μάτια του πενηντάρη και το βασικοτερο, έχω μάθει όχι μόνο να σκέφτομαι, αλλά να παράγω και προϊόντα σκέψης δικού μου copywrite, οπότε με όλο το συμπάθειο «άντε και γαμηθείτε μαλάκες».